Eigenlijk zou ik mij deze week enkel bezig moeten houden met het in luisteren voor Incubate volgende week. The Men, Japandroids, Napalm Death, Angel Olsen, Yann Tiersen, Mogwai, Richard Buckner en een waslijst aan nog zo’n 300 andere acts, tentoonstellingen en presentaties die de tweede week van september Tilburg weer zeven dagen lang zullen ombouwen tot een paradijs van de ondergrond en tegenstromingen.
Mono
Mijn oren zijn echter gegrepen en bezet door een band die een goede twee maanden later op Le Guess Who? hun opwachting zullen maken; Mono. Sinds 2006 is Japanse kwartet de orkestratie op de albums steeds verder uitgaan breiden, wat in 2009 al resulteerde tot het prachtige Hymn To The Immortal Wind. Hier werd Mono van een van de vele postrock bands een van de toppers in het genre. Uiteraard waren we vier albums daarvoor ook niet te verkeerd, maar het eigen geluid werd op Hymn To The Immortal Wind pas echt uitgekristalliseerd. Of althans, zo leek het.
http://www.youtube.com/watch?v=weZLy-_ncUg
Bombast met grote B
De orkestratie kan namelijk nog veel grootser, de bombast met een grotere B geschreven en de dynamiek nog beter tot aan de grenzen van stilte tot aan de trommelvliesscheurende pijn uitgewerkt. Zo blijkt wel op For My Parents, het zesde studioalbum van Mono. Een door en door euforisch en positief album dat een ode aan het ouderschap – met al haar spanning, verwachting en onvoorwaardelijke liefde – moet zijn.
Inhakend op de onderbuik
Samen met Wordless Music Orchestra heeft het viertal vijf lange stukken opgenomen die in zich als een warme jas om de luisteraar heen vouwen. De akoestiek van de kerk waar in het album – live – is opgenomen, geeft de noodzakelijke diepte in het geluid. Ruim en vol.Warm, maar ook direct inhakend op de onderbuik. Het kan de invulling zijn van de ouder die ik ben, maar de eerste minuten van Dream Odyssey ontroeren mij tot tranen toe. Een muzikaal trucje, uiteraard, maar dan moet de uitvoering nog wel kloppen. En dat is wat het zesde album van Mono weer een stap beter maakt dan de voorganger. Qua formule is niets gewijzigd, maar de formule is zo ver ge-fine-tuned dat de vraag gerechtvaardig is of Mono dit ooit nog kon verbeteren.
http://www.youtube.com/watch?v=t5h0WEVWErM
Dus terwijl ik mij fysiek voorbereid op een week lang Incubate, met veel fruit, groente en rust, is het hoofd alvast even bij Le Guess Who? en het moment dat ik bijna sta te wenen.
Tjeerd van Erve schrijft volgende week elke dag een stukje over Incubate. Alvast even stilstaan bij Le Guess Who? is dus geen grote zonde.
