“Mensen komen naar de havenstad Calais – aan de Franse kant van het Kanaal – met maar één doel: er zo snel mogelijk weer weg gaan.
Zo’n 30 miljoen mensen per jaar doen Calais aan, meestal via de haven en de tunnel, maar ze blijven nooit om er ook hun geld uit te geven. ‘Deze mensen zijn allemaal potentiële toeristen’, zegt loco-burgemeester Emmanuel Agius. ‘Maar deze mensen worden niet bepaald verleid om ook hier te blijven… Het vluchtelingenprobleem werkt, helaas, verlammend.’
‘Calais heeft het recht te zijn zoals alle Europese steden’, zegt Agius, ‘het recht om zich te ontwikkelen als elke andere Europese stad.'”
Calais is het slot in de hoofdingang van het Land Met De Gouden Bergen, Groot-Britannië. Duizenden vluchtelingen proberen zich illegaal door het sleutelgat te persen, desnoods met hun leven als offer. Voor de stad Calais, met zo’n 75.000 inwoners, is het meer dan een humanitair drama. Calais, dat juist als toegangspoort naar Engeland en het vaste land van Europa jaarlijks enorme hoeveelheden bezoekers mag verwelkomen, wordt door al die bezoekers genegeerd. Niemand is ooit in Calais voor de lol. Het is een vluchtelingenbolwerk waar de verpaupering onverbiddelijk heeft toegeslagen. Een miserable, grijze stad waar geen reiziger lang wil blijven. Reden voor de burgemeester van Calais om schadevergoeding te eisen van met name de Britten: 50 miljoen euro schade zou Calais inmiddels hebben geleden onder de groeiende vluchtelingenstroom.
