‘Depressief? Slik geen pillen, maar ren je depressie weg’ kopte de Volkskrant dinsdag. Een opiniestuk van psychiater Bram Bakker (tegenwoordig ook sportpsycholoog), fiscalist(!) Martijn van Winkelhof en Maaike de Vries, chef zorg bij De Argumentenfabriek. De auteurs zijn alle drie ook heel toevallig fanatieke hardlopers en dat is prima. Mijn hobby is het niet.
Van een beetje doelloos hardlopen in een of ander stadspark krijg ik doorgaans vooral zin om te sterven maar dat heeft ongetwijfeld met mijn depressie te maken.
In Nederland slikken zo’n miljoen mensen antidepressiva. Is dat veel? Ja. Is dat altijd nodig? Vast niet. Er zullen inderdaad veel mensen tussen zitten die het inderdaad prima zouden kunnen doorstaan zonder dagelijkse dosis medicijnen. Hardlopen – of überhaupt sporten – is voor deze mensen waarschijnlijk wel degelijk het middel om de neurotransmitters een welverdiende trap onder hun hol te geven. Daar heb ik ook geen problemen mee.
Sowieso mag de gemiddelde Nederlander van mij best wat vaker sporten en wat minder patat met, ijs, of een broodje bliktonijn met rucola naar binnen schrokken terwijl zij als zombies door een willekeurige winkelstraat slenteren. Maar dat terzijde.
De auteurs hebben het later in het artikel over ‘lichte- tot matige depressies’. In de titel echter, worden alle soorten depressies op een hoop geveegd. Al koppensnellend zat ik al snel woedend met mijn vuistjes te maaien: hoezo verdwijnt een depressie met hardlopen? En wie gaat dat aan de achtergebleven familieleden en vrienden vertellen van de 1500 mensen die in Nederland zelfmoord plegen (per jaar!)?
Wat mij mateloos irriteert aan dit type berichtgeving is de vanzelfsprekendheid waarmee dit soort halve waarheden worden gepresenteerd. Alsof een dipje hetzelfde is als een full blown depressie die je met huid en haar dreigt te verslinden als je even niet oplet.
Verder vind ik het ronduit stuitend dat deze bullshit keer op keer wordt verkondigd in de media. Het bagatelliseren van een serieuze en echte ziekte wordt nooit geaccepteerd tenzij het een psychische ziekte betreft. Dan is het opeens helemaal bon ton en wordt hardlopen gepresenteerd als de remedie.
En dan vragen mensen zich af waarom er zo’n groot taboe rust op dit onderwerp. Waarom mensen geen arts opzoeken als ze hun hele leven langzaam naar de klote zien gaan. Hun grip op de situatie totaal verliezen. Dat is omdat dit soort imbecielen, steeds maar weer, de ruimte krijgen hun idiote ideeën en faux-oplossingen de wereld in te mogen slingeren.
Als je relatie door een lastige periode gaat, het wat minder gaat op je werk of als je zelf even niet weet wat je volgende stap in het leven zou moeten zijn en je daardoor niet lekker in je vel zit: ga vooral hardlopen. Maar presenteer het in godsnaam niet als het antwoord op alles wat er mis kan zijn in een hoofd. Dat is, behalve badinerend en beledigend, ook schadelijk voor alle mensen die wel echt in nood verkeren. Want ze hebben het geprobeerd, het hardlopen, spinninglessen of yoga. Maar het hielp niets, nada, zilch! Tegen het ondraaglijke gevoel van de lichtheid, en vooral de zinloosheid, van het bestaan.
Bovendien, als je ’s ochtends bij het openen van je ogen al dood wil is het idee dat er vandaag hardlooptherapie op het programma staat reden genoeg om het stropje toch maar eens in het trapgat te gaan hangen.
