Beatrijs Smulders is een beetje de vrouwelijke Marcel van Dam: iemand die al jaren één en hetzelfde stuk schrijft, wat de kranten het dan nog publiceren ook. Gisteren in NRC: ‘Parttime werken is goed voor vrouwen.’ Smulders: ‘Eigenzinnig kiezen [Nederlandse vrouwen] de loopbaanplanning die bij hen past’. Dat is niet al te eigenzinnig natuurlijk, want nog in diezelfde zin ‘laten [ze] zich niet uitputten ondanks kleine kinderen’.
Nee, natuurlijk moeten Nederlandse vrouwen niet een beetje eigenzinnig hun loopbaanplanning gaan lopen bepalen. Immers ‘de meeste vrouwen kiezen voor kwaliteit van leven en laten zich niet misleiden’ en ‘parttime werken [is] op alle fronten gezonder’. Met je eigenzinnigheid.
Die eigenzinnigheid thuis te blijven is overigens ‘bijzonder geëmancipeerd’. Bijzonder is het zeker, als vorm van emancipatie.
Er is (verrassing!) ook goed nieuws voor de fulltime werkende on-eigenzinnige on-geëmancipeerden: ‘Gelukkig zijn er vrouwen met kleine kinderen […] die dólgraag fulltime blijven werken.’
Helaas duurt dit gelukkige nieuws ongeveer een halve alinea (Smulders’ poging tot nuance strandt voortijdig), want ‘iedereen met gezond verstand kan bedenken dat je het gevaar loopt chronisch overbelast te raken.’
Of nou ja, je kunt natuurlijk ook ‘het moederschap delegeren’ of een huisman nemen (lees, het moederschap delegeren).
Verder heeft hoofdredactrice van Opzij Margriet van der Linden volgens Smulders ongelijk dat Nederlandse vrouwen een schuldgevoel naar hun kinderen hebben -zij hebben dit naar zichzélf!-, maar ondertussen hebben ‘hardwerkende ouders geen zin hun kinderen op te voeden’, ‘worden de kinderen grenzeloos verwend’, gaan ze uit een ‘combinatie van emotionele verwaarlozing en verwendheid’ zich op school en op internet afreageren. Maar verder hoeven moeders zich dus nergens schuldig over te voelen van Smulders.
Enneh, dat een carrière belangrijk is om financiële zelfstandig door het leven te kunnen in geval van een relatiebreuk? Welnee! Parttime werkende vrouwen gaan niet uit van een ‘doemscenario met relatievijandig beeld’, ‘het glas is halfvol, want twee op de drie huwelijken blijft intact’, en fulltime werkende vrouwen veroorzaken de gevreesde scheiding zélf door een burn-out vanwege hun overmatige schuldgevoel over zichzelf (NIET DE KINDEREN HOOR!)- een ‘self-fulfilling prophecy’.
Dus: Nederlandse moeders maken heel eigenzinnig geëmancipeerd hun eigen loopbaanplanning, maar als ze plannen fulltime een loopbaan te maken dan worden ze misleid, gaan ze aan bovenmatige stress ten onder en ook al voelen ze zich dan alleen schuldig jegens zichzelf (want roofbouw en moederlijke intuïtie negeren), ze veroorzaken er hun eigen scheiding mee en ondertussen groeien hun kinderen mooi wel emotioneel verwaarloosd en onopgevoed op voor galg en rad.
Ik zou er serieus weerwoord op willen bieden, maar het gaat niet. Dan maar een advies: een andere verloskundige is goed voor vrouwen.
Laura Menenti heeft een klein kind én een full-time carrière én geen huisman of andere vorm van man (of vrouw), maar geen burn-out. Wel is het mogelijk dat zij zich ooit schuldig gaat voelen over het zich niet schuldig voelen over het ontbreken van schuldgevoel.
