Het was niet echt de bedoeling om te gaan lunchen, we zouden naar de BMW-dealer om de X3 te testen maar eindigden op de Beethovenstraat. Shoppen – moet ook gebeuren. Bovendien is het best wel eens fijn om je niet aan je agenda of planning te houden. En je af en toe toch echt naar de nep Starbucks moet, de Coffee Company. “Laten we wat eten,” zei Renee. “Die koffie komt wel.” Als autistisch tikmeisje dat alles volgens to do lijstjes doet kon de change of plans van Coffee Company naar Fidelio er ook nog wel bij. Zeker omdat er plek was op het terras. Lunch op de Beethovenstraat, in het reservaat van keurige mensen die in grote auto’s rijden waarin je gezien wilt worden, veel leuker wordt het niet op de Amsterdamse stoepen waar terrassen uitgestald worden.
Twee blondies doen de bediening bij Fidelio. Ze zijn jong maar wat in ieder geval voor de ene pleit is dat er een glimlach op haar gezicht bestorven ligt. Dat dat een vrijbrief is om ons (en zoveel mogelijk anderen) te negeren, begrijpen we pas na een kwartier wachten. Als ze twee cola aflevert vraagt Renee beleefd of ze de tafel wil schoonmaken. Ik ben wat directer en gris het bestek dat blondie op de vieze tafel legt weg: “Maak die tafel eerst even schoon.” En nee, daar kan geen glimlach van af, waarom zou ik? Die tafel is vies. VIES. Daar leg je geen bestek op, al zit het in een of ander envelopje.
Vleesjuwelier
Waarom loopt op Amsterdamse terrassen toch personeel rond dat ten eerste je kind had kunnen zijn en ten tweede dat áls het je kind geweest was, je het acuut naar een opvoedingsgesticht zou sturen om manieren te leren?
De salades komen nota bene sneller dan verwacht. Het blijkt een soort van standaard salademix te zijn waar al naar gelang de bestelling waarschijnlijk zalm, tonijnprut of in ons geval AH plakjes gerookte kip opgegooid worden (terwijl de vleesjuwelier Hergo drie deuren verderop zit). Wat plakjes avocado moeten de boel opleuken. BMW’s testen was leuker geweest maar helaas moeten ook wij verwende poppetjes eten. Als Renee wil afrekenen en vraagt of ze kan pinnen loopt het meisje weg: “Binnen. Moet je even zeggen dat je tafel 12 bent.”
Ben benieuwd hoe verbolgen ze was dat er geen fooi bijzat.
