De leuke man met de slordige stoppelbaard en de niet onknappe vrouw gooiden het – vrij puberale – balletje maar weer eens op. Onafhankelijk van elkaar vertelden ze tegen me dat het tijd werd om iets aan ons stemrecht te doen. Hun roestige plannetjes houden in dat van de stemmende medemens minimaal verwacht mag worden dat ze iets weten van de grondwet, Ministers en De Tweede Kamer. De vrouw zonder baard (kom daar eens om in 2014) stelde dat het technisch mogelijk is om aan de stemcomputer wat extra vraagjes te koppelen. Hoeveel mensen zitten er in de Kamer, wie is die worstelende voormalig actievoerder/leider van de PvdA en hoe heet die man met de enorme brombeerstem? Vijf vragen over politiek en bij vier goed mag je pas stemmen.
Er gaat niets boven een kievitsei, eh, ik bedoel de genuanceerde medemens. Ik hou gewoon met heel mijn hart van mensen die ‘iets’ vinden, maar die ook een duidelijke onderbouwing hebben voor die mening. De wereld wordt beter van artsen die – uit onderzoeken citerend – betogen dat je verslaafden een huis, een beetje geld en wat eten moet geven. Niets liever dan ervaren reclamemensen die helder beargumenteren dat het vooral helpt om jongeren te belonen voor goed gedrag in plaats van fout gedrag te bestraffen. Ik wil maar zeggen, er is helemaal niks mis met verstandige mensen. En natúúrlijk hebben die ‘vijfweekendkrantenspellers’ er moeite mee dat hun stem evenveel waard is als de figuren die alleen het volledige werk van de Albert Heijn en C1000 in hun boekenkast hebben staan. Dus dat tikkie elitaire, puberale plannetje om alleen verstandige mensen te laten stemmen, vond ik helemaal niet zo slecht.
Totdat ik vorige week om een uur of 19 – op basis van mijn Matthijs-ritme – langs Een huis Vol zapte. Het is zo’n weinig interessant, typisch reallife NCRV-dingetje over grote gezinnen die natuurlijk allemaal geweldig bezig zijn terwijl het niet makkelijk is enzo, maar daar gaat het nu even niet om. De soap gaat over de sores van drie gezinnen met een stuk of twaalf kinderen en een van die families heet ‘De Quaedackers’ en Michel en Nadine hebben daar zo’n beetje de leiding. Michel (in de vijftig) is wat ouder dan dertiger Nadine en ooit was er een moment dat hij tegen zichzelf zei: mij maken ze niet meer gek, ook elf kleine kinderen niet. Michel is een van die zeldzaam goedzakkige lobbesen die altijd te weinig worden gewaardeerd (wanneer componeert held Jett Rebel eens een ode aan de gewone aardige man?). Om een uur of één ’s middags begint Michel met aardappelen schillen en het kruiden van zijn gehaktballetjes en na zevenen stopt hij lachend alle kinderen onder de douche.
Nu denken jullie misschien dat het zorgen voor elf kinderen ten koste is gegaan van de liefde voor zijn vrouw. Niet dus. Sterker nog, afgelopen week was te zien hoe Michel op een winderig strand zijn vrouw opnieuw ten huwelijk vroeg, hij wilde graag ook voor de kerk trouwen. Onze held had wat van die rozenblaadjes bij zich, maar die waaiden natuurlijk weer alle kanten op door de wind. En ook de waxinelichtjes weigerden mee te werken met windkracht negen. Zal je net zien; ben je aardig én onhandig tegelijk. Maar onthoud die naam: doodgoeie Michel, gewoon een aardige gast zoals je ze vroeger vaak zag in de buurt van voetbalclubs.
Zijn mediagedrag ken ik verder niet, maar het zou zomaar kunnen dat Michel weinig tijd heeft voor een blik in de krantjes. Als je nog een afwasje doet nadat de laatste herriemaker van twaalf het stapelbed van de vierpersoonskamer induikt, verdwijnt de lust om nog even naar die oude mannen bij Jeroen Pauw aan tafel te kijken. En dus mag Michel van de man met de baard én van de vrouw zonder modern gezichtshaar niet stemmen. Zijn staatsinrichting was misschien iets weggezakt na het opvoeden van elf kinderen. Onterecht natuurlijk. Michel zorgt goed voor zijn kinderen, houdt meer van zijn vrouw dan hij kan uiten en wandelt met zijn hoofd omhoog door het leven. Hij hoort er helemaal bij.
Toch moet er wel iets aan dat stemrecht gebeuren, want de peilingen zien er niet zo geruststellend uit. Gelukkig vertelde een jonge eigenaar van een succesvol mediabedrijf mij laatst hoe hun personeelsbeleid eruit ziet. Zij nemen alleen aardige mensen aan. Volgens hem zie je snel genoeg of sollicitanten zichzelf te serieus nemen. Dan scheppen ze bijvoorbeeld iets te veel op over hun tennis- en versierkwaliteiten. Ook zijn ze bij al hun oude werkgevers met een groot feest vertrokken. Uit eigen beweging natuurlijk want echte mannen falen niet. Ook als sollicitanten iets te snel het woord ‘vrouwtje’ in de mond nemen, komen ze er bij dat bedrijf niet in. Toen die hippe jongen van de nieuwe generatie dat verhaal vertelde, wist ik opeens wat er moet gebeuren met het stemrecht. Dat kastje moet geen politieke kennis meten, maar testen of je een beetje aardig bent. Gewoon wat vragen of je je oude moeder vaak belt, of je je kinderen naar school brengt en of je vaak iets aardigs zegt (of probeert te zeggen) tegen je vrouw. Moeiteloos zou Michel er doorheen rollen.
We don’t hire assholes.
