Zelden was ik zo teleurgesteld als na afloop van het laatste Pownews van dit seizoen. Pownews kijken is een aparte ervaring moet u weten: soms hoop ik dat sterreporter Rutger Castricum wordt overmand door een persoon met een postuur van Marc van der Linden, die vervolgens op zijn gezicht gaat zitten zweten; maar regelmatig word ik overvallen door idolatrie en erken ik in Castricum een ware held die zo ongeveer als enige Nederlandse reporter zijn taak als kritisch journalist serieus neemt.
Zijn vermeende hufterigheid is daarbij een geniaal ontregelend wapen, mits op de juiste personen gericht.
Maar het gaat mij hier om Bram Moszkowicz. Bram wilde best de laatste aflevering presenteren, als hij uit zijn ambt als advocaat zou worden gezet. Dat geschiedde en Bram hield woord. En wat keek ik daar naar uit. Uit voorgaande interviews met Bram bleek al een vreemde chemie tussen hem en de zender, een chemie die vermoedelijk is ontstaan ten tijde van het Wildersproces, waar Powned duidelijk op de hand was van Bram en zijn opgejaagde cliënt.
Er werd regelmatig geflirt. ‘Met u praat ik wel,’ zegt Bram ergens als hij wordt aangesproken door Castricum, de nadruk op u. Een duidelijk signaal: de feromonen van het Pownews vallen bij Bram in goede aarde. Begrijpelijk. Bram is een underdog. Dansen met Bouterse, dansen met Albert Verlinde, niet per se heel rechts, maar zeker niet links, glimmende auto’s en mooie vrouwtjes: ergens mag hij die brutale honden van Powned wel.
Nu is Bram volgens velen een persoon met een nogal twijfelachtige moraal. Dat soort mensen hebben bij mij altijd een streepje voor. Daar komt nog bij dat Bram joods is. Ik vind joden fascinerend. Het jood-zijn, mij geheel onbekend, moet toch wel een tragische verdieping aan je leven geven.
Ik weet niet waar het zit, maar ergens moet er een plek zijn waar ze die gruwelijke geschiedenis van vervolging met zich meetorsen. Dat moet iets met je identiteit doen, ongeacht van welke generatie je deel uit maakt. Dus geef ze eens ongelijk dat ze een staat stichten en die met alle middelen die er zijn verdedigen.
Ik vind dat mooi. Ik vind dat een revanche op de geschiedenis. Puur kismet. Van antisemtisme heb ik dan ook nooit iets begrepen.
Nu besteedt Pownews regelmatig aandacht aan de opleving van antisemitisme onder nieuwe Nederlanders. Gelukkig, aangezien dit door andere media domweg wordt genegeerd of gebagatelliseerd: het zijn slechts ongeïnformeerde boefjes die sympathiseren met de Palestijnse kwestie. Ze hebben een knuffel nodig in de vorm van een bak subsidie en voorlichting. Ze bedoelen het allemaal niet zo. Het is pubergedrag.
Waar andere media moord en brand schreeuwen als het om ‘islamofobie’ gaat, maar oorverdovend stil zijn als het aankomt op antisemitisme, geeft Pownews wel thuis.
Over gemiste kansen gesproken. Als iemand kan wijzen op het allesbehalve afgenomen antisemitisme in Nederland, is het Pownews wel, zeker met Bram als gelegenheidsboegbeeld. Maar Bram – die toch nadenkt over een carrière als programmamaker – had geen enkele redactionele inmenging in de uitzending, die slechts een jaaroverzicht bleek.
In plaats daarvan nam hij de plaats in van Dominique Weesie als autocue-prevelende trekpop. Hier verloochende Powned haar journalistieke taak – de aflevering was slechts een kijk-ons-eens-compilatie van spraakmakende momentjes, en Bram een kans om te waarschuwen voor het giftige antisemitisme. In plaats daarvan is hij later met Johnny de Mol naar Israel afgereisd om het holocaustmuseum te bezoeken.
Wil Powned meer bieden dan infotainment, en Bram een programmamaker zijn die wat te zeggen heeft, dan zullen ze toch hun kansen moeten grijpen. Een grote kans is nu gemist, en niet zo’n beetje ook.
