Dat fotograaf Erwin Olaf zich al een hele poos opwindt over de homohaat in Amsterdam is bekend. Toen hij in 2010 te gast was in VPRO’s Zomergasten trok hij fel van leer. Olaf is niet de enige die zich zorgen maakt, maar hij lijkt wel de enige te zijn die er geen genoegen mee neemt dat de acceptatie van homo’s beperkt blijft tot de Gay Pride. De Kiss-inn die hij voor vandaag (15 augustus 2012) op het Hugo de Grootplein in Amsterdam organiseert, is daar een goed voorbeeld van.
Voor degenen die niet weten waar het overgaat, volgt nu een samenvatting.
Afgelopen zaterdag ontstond op het genoemde plein een ruzie tussen Olaf en een snackbarhouder. De snackbarhouder wilde niet dat Olaf daar ging staan zoenen met zijn vriend Kevin en eiste dat ze dat ergens anders gingen doen. Waarop Olaf uit zijn slof schoot. Op Facebook verklaart hij: ‘De toon aan beide kanten was heel fel en alle omstanders konden ons horen. Enkelen begonnen zich ermee te bemoeien, zo ook de vrouw van de snackbarhouder. Zij betoogde dat het hun recht was om ons van het terras te verwijderen. De eigenaar probeerde ons uit te dagen hem een eerste klap te geven, of hem en zijn bezorger uit te schelden op grond van hun uiterlijk. Gelukkig konden wij ons bedwingen en vonden dat ook totaal niet ter zake doen. Nu begonnen nog meer mensen zich ermee te bemoeien. Ik schreeuwde tegen een van de omstanders, te hard, maar wel heel erg gemeend, dat niemand weet hoe het is om keer op keer onbekende mensen tegen te komen die zich negatief bemoeien met ons liefdes- en/of seksleven. Iets wat mij al jaren tot grote woede-uitbarstingen drijft. Kevin ik pakten elkaar hierop beet en begonnen wederom zeer uitgebreid en intens met elkaar te zoenen. Er klonk nu luid applaus van het terras.’
Het is naar aanleiding van deze gebeurtenis dat Olaf vanavond om 20.35 uur een Kiss-inn houdt. Iedereen, ook hetero’s, kunnen deelnemen. ‘Om zo te laten blijken dat wij na de openstelling van het huwelijk voor gelijke geslachten overal, maar dan ook overal in Nederland onze affectie voor elkaar mogen laten blijken.’
Dat Olaf en de snackbarhouder de strijdbijl al hebben begraven door elkaar vriendelijk de hand te schudden, doet hem niet van zijn voorgenomen plan afwijken. De snackbarhouder ‘vindt het best’, hij heeft niets tegen homo’s.
Erwin Olaf is een homoactivist die weet hoe je de mensen moet mobiliseren: via de media. Dankzij de media kun je een actueel feit net zo groot maken als je politiek of maatschappelijk goeddunkt. Zo bereik je nog eens wat. Toen Mohamed Bouazizi zich in zijn Tunesische woonplaats Sidi Bouzid in brand stak, sloeg de vlam in de pan in zowat de hele Arabische wereld. De man werd aan de wereld gepresenteerd als een rebel, een politieke opstandeling die vecht tegen onderdrukking en onrecht. Tegenwoordig weten we beter. Bouazizi had helemaal geen politieke motieven. Het was niet zijn bedoeling om wat dan ook aan de kaak te stellen. Hij wilde zichzelf niet in brand steken. Nee, het was de dramatisch uit de hand gelopen blufpoging van een gefrustreerde, kleine ondernemer. Er waren al eerder zelfverbrandingen geweest, maar die hadden de weg naar de media niet weten te vinden.
We kunnen gerust stellen dat anno 2012 niet Jezus de weg is, zoals evangelisten ons willen doen geloven, maar de media.
Het is dus lang niet altijd verkeerd om bepaalde gebeurtenissen uit te vergroten. Persoonlijk vind ik het soms jammer dat bepaalde zaken níet groter worden gemaakt. De zogenaamde gezinsdrama’s bijvoorbeeld, waarbij een vader of moeder eerst het eigen gezin en daarna zichzelf van het leven berooft, kunnen heel wat groter. Wat we vooralsnog zien is het tegenovergestelde van uitvergroting, uit vrees anderen op ideeën te brengen.
Ik moet eerlijk bekennen dat ik zelf heel lang ook niet snapte dat het zo werkt. Pas toen ik eerder dit jaar bij het NTR-programma De Halve Maan zat, ging het kwartje vallen. Dat kwam door Paul Rosenmöller, die daar zat om over zijn documentairereeks over de Arabische Lente te spreken. Een andere gast was een Marokkaanse vrouw, Latifa Odris, die kwam met een hartverscheurend verhaal over haar zoon Yaaqoeb, die ze in 2004 onder druk van Bureau Jeugdzorg had moeten afstaan wegens een slecht huwelijk en zware astma. Het kind werd geplaatst bij een al bejaard katholiek Nederlands gezin. Yaacoub was toen drie jaar. Inmiddels is hij tien en Latifa, met wie het beter gaat, doet er alles aan om hem terug te krijgen. Maar Jeugdzorg noch de pleegouders geven gehoor. Het zou niet in het belang zijn van het kind. Dat Yaaqoeb bij een katholiek gezin is ondergebracht, die hem al communie heeft laten doen en daarmee de facto tot christen heeft gedoopt, is voor Latifa van minder belang. Als het kind bij een islamitisch gezin was geplaatst, had ze het evengoed teruggewild. En toch is het in de media, waaronder de Volkskrant, omgedraaid. Daarin werd namelijk het feit dat Yaacoub bij een katholiek gezin is geplaatst als het grote pijnpunt gebracht. ‘Waarom wordt er nou weer gedaan alsof het een religieuze kwestie is? Die arme vrouw wil toch gewoon haar kind terug?’ vroeg ik na de uitzending aan Rosenmöller. Zijn korte antwoord: ‘Tuurlijk wil ze haar kind terug.’
Waarmee hij maar wilde zeggen dat een moeder die haar kind terug wil geen nieuwswaarde heeft. De waarde van het verhaal lag niet in het persoonlijke drama van Latifa, maar in de vraag waarom er geen of onvoldoende islamitische pleeggezinnen zijn om kinderen als Yaaqoeb op te voeden. Een gerechtvaardigde vraag ter realisering van een even rechtvaardig doel.
Terug naar de Kiss-inn van Erwin Olaf. Ik zou het negeren als ik er niet van overtuigd was hoe relevant het is. De eerste Turkse homoboot die aan de meest recente Gay Pride meedeed, heeft in de Turkse gemeenschap naast steun en bewondering ook de nodige homohaat losgeweekt. Nog conservatiever is de Marokkaanse gemeenschap, waarin het zelfs voor hetero’s niet toegestaan is om openlijk te zoenen.
Denk echter niet dat het alleen migranten uit islamitische landen zijn die er moeite mee hebben. Zo valt mij op hoe verdacht het argument van sommige verlichte, tolerante Nederlanders tegen pedofilie lijkt op het antihomo-argument van gelovige moslims en christenen, namelijk: dat het zich als een virus zou kunnen verspreiden wanneer je een pedofielenpartij als Martijn toestaat. Nu ben ik geen psycholoog, maar volgens mij is hier sprake van projectie.
