Wie denkt dat we met de stopwatchzorg het dieptepunt in de zorg voor ouderen hadden bereikt, heeft het mis. Zij die achter bureaus en beeldschermen steeds weer nieuwe implementatiemodellen verzinnen, hebben bedacht dat verzorgenden met een laptop op stap moeten, hoorde ik dit weekend. Het eerste wat ze moeten doen als ze bij een cliënt binnenkomen, is de laptop openklappen en een lijstje invullen. En dat moeten ze ook weer doen als ze weggaan. Voor al het zorgend personeel zijn laptops aangeschaft, ongetwijfeld in de hoop dat deze kostenbesparend zullen zijn – kostenbesparend waarop, is mij een raadsel.
Er zijn verzorgers die weigeren hun laptop te gebruiken. Zoals een van hen zei: ‘Wat vinden mensen vervelend aan artsen? Dat ze achter een scherm zitten te tikken en hen niet eens aankijken. Ik ben dit werk gaan doen omdat ik het contact met mensen leuk vind. Dan ga ik toch niet achter een laptop zitten?’
De laptop is niet het enige elektronische ‘hulpmiddel’ dat wordt ingezet met de bedoeling de zorg voor mensen in het verzorgingstehuis efficiënter te laten verlopen. In de jaszak van het verplegersuniform zit ook een telefoon, met daarop de route die de verzorgenden moeten lopen. Tien minuten voor mijnheer H., vijf voor mevrouw A., acht voor mijnheer P., enzovoorts.
Een krap schema dat nauwelijks uitloop kan verdragen, en dat een klein probleem heeft: het lukt maar niet de gegevens van mijnheer V. in te voeren. Dat werd duidelijk toen mijnheer V. na introductie van de elektronische route plotsklaps niet meer uit zijn bed werd gehaald. Hij was buiten het systeem gevallen, en dat is hij nog steeds.
Om te voorkomen dat hij wordt vergeten, is er een papieren uitdraai waarop hij handmatig wordt ingedeeld. De laptop blijft dus op kantoor, en de telefoon meestal in de jaszak. Het papieren lijstje werkt al met al nog het beste, en gegevens op de computer invullen kan in de pauze ook. Want: ‘Dat moet niet ten koste gaan van de tijd voor mijn cliënten’.
Intussen worden verzorgenden ontslagen of zoeken ze elders emplooi, omdat ze het werk niet meer bevredigend vinden of niet meer aankunnen. Ze raken uitgeput van het racen tegen een telefoon waarop de minuten razendsnel wegtikken. En de cliënten krijgen vaak nieuwe gezichten aan hun bed, iets waar je ook maar tegen moet kunnen.
Al die consultants en managers die denken dat de zorg zo prima kan, gun ik graag een week in hun eigen constructie. Ga zelf maar eens rondhollen met je minutenlijstje. En ervaar wat het is als elke dag iemand anders haastig je onderbroek naar beneden trekt om je ballen te wassen.
Dat moet anders en beter, he? Vind ik ook.
