De Nederlandse elite verschuilt zich achter lege mantra’s dat ‘vrijheid’ en ‘gelijkheid’ altijd en onbetwistbaar het hoogste goed zijn. Hierdoor verwaarloost zij in feite haar kwetsbare burgers, waardoor de commercie in haar vettige handjes wrijft en de ‘welvaartsstaat’ nog verder kan uithollen. Neem nou Luc, een kwetsbare man van rond de veertig, die ergens in Nederland in een Vinex wijk woont of beter: vegeteert. Hij heeft in zijn levens al meerdere depressies doorgemaakt, vaak uitgelokt door life-events, zoals de ‘tigste relatiebreuk of het zoveelste ontslag omdat ‘men hem nooit begrijpt’. Als Luc weer eens depressief is dan probeert hij altijd steevast een einde aan zijn leven te maken door een overdosis pillen te slikken, waardoor hij een paar treurige en ook dure dagen op de intensive care slijt. Luc leeft in een wereld die desastreus is voor zijn kwetsbare constitutie.
Hij heeft behoefte aan sociale structuur en een vaste dagindeling. Aangezien hij ooit arbeidsongeschikt is verklaard door zijn toenmalige psychiater ontbeert hij beiden. Hij zit thuis op de bank en krijgt een uitkering. Luc is gevoelig voor verslaving, of het nou drugs, alcohol of eten betreft. Laat Luc nou om de hoek van een coffeeshop wonen en de hele dag bestookt worden met reclames om hoog-calorisch voedsel te eten en veel bier te drinken zodat hij ‘echt gelukkig’ kan worden met een hysterisch lachende vriendenschaar. Luc visualiseren is niet zo moeilijk: een pafferige dikke kerel met een grauwe sombere kop en bruine vingers van het shag roken. Door zijn aanleg in combinatie met zijn ongezonde levensstijl heeft hij veel risicofactoren voor suikerziekte, hart- en vaatziekten en nog een hele rits aan welvaartsziekten. Luc heeft schulden omdat hij te makkelijk allerlei verleidelijke gadgets kan kopen, waar veel mannen nu eenmaal gevoelig voor zijn.
Er zijn vele Luc-a-likes in Nederland en wij hebben ze al lang geleden aan hun treurige lot overgelaten. Luc is eenzaam; in tijden van crisis zijn er enkele instanties die zich pro forma met hem bemoeien, maar daarmee moet hij het doen. De jury van Hollands’s Got Talent straalt meer empathie uit wanneer ze bij de zoveelste tear-jerking kandidaat in de nauwkeurig geregisseerde ach en wee modus schieten: ‘dat moet écht heel naar voor je zijn, zo’n hersenbloeding, wat ga je voor ons zingen?’.
Hoe zorgen we als maatschappij eigenlijk voor onze kwetsbare naasten, kunnen we nog iets van oprechte zorg en betrokkenheid voelen bij mensen zoals Luc?
Ik was recent op audiëntie bij een Tweede Kamerlid van een zogenoemde liberale partij. Toen ik voorzichtig opperde of wat restricties ten aanzien van alcohol en drugs misschien verstandiger zou zijn dan het huidige laissez faire, deinsde hij achteruit alsof ik hem een oneerbaar voorstel deed.
Mensen zoals Luc redden het niet in onze maatschappij, dat is een feit en daar kunnen we onze ogen niet meer voor sluiten. Luc heeft een hele andere wereld nodig, waarin hij beschermd wordt zodat hij ondanks zijn kwetsbaarheden toch een voldoening gevend leven kan leiden. Een kleine overzichtelijke gemeenschap zonder toegang tot verslavende middelen. De commercie aan banden, geen reclame en elke dag een (fysieke) bijdrage leveren aan de gemeenschap. De huidige elite gaat hier natuurlijk van steigeren: zó drastisch in iemands levenssfeer willen ingrijpen is schandalig, fascistisch, en grensoverschrijdend.
Het oorspronkelijke politieke links had destijds het welzijn van de verloederde en achtergestelde arbeider hoog in het socialistische vaandel staan. Tegenwoordig liggen de belangen heel anders en zijn concepten zoals links en rechts wat mij betreft hard toe aan vervanging. Het gaat nu over zaken zoals realisme versus naïviteit, belangen van de burgers behartigen versus je eigen baan en bonus veiligstellen. We kunnen een 81-jarige grijsaard naar Las Vegas sturen om ons land zingend te verdedigen, maar met een toenemend leger Luc’s het land echt moeten verdedigen leidt onherroepelijk tot een catastrofe.
