Dit stukje gaat niet over wetenschap, niet over duurzaamheid en zelfs niet over voedsel. Het gaat over mijn vader en Pauw & Witteman. Ik had vorige week al besloten dat ik het niet moest schrijven. Het kan kleinzielig overkomen en de toorn opwekken van machtige talkshowhosts. Op die zwarte lijst wil je niet staan. Jammer dan. Onlangs opende in het filmmuseum- of zoals dat nu zo pseudo- kosmopolitisch suf heet: Eye- een overzichsttentoonstelling van het werk van filmmaker en fotograaf Johan van der Keuken. Mijn vader.
Na internationale filmgrootheden als Stanley Kubrick, was ook hem, als eerste Nederlander, de eer van een retrospectief te beurt gevallen. Kennelijk vindt het museum dat hij met zijn documentaires een prominente plaats in de cinematografische geschiedenis heeft verdiend.
Dat dacht een redacteur van Pauw & Witteman ook. Hij wilde mij als gast. Praten over mijn vader, een paar fragmenten laten zien en het hebben over de invloed van Johans werk op dat van mij (ik maak televisieprogramma’s): “ Weet je een fragment dat iedereen kent?” Kijkers moet je dingen laten zien die ze al hebben gezien. Van iets nieuws zouden ze pardoes in de war raken. En wegzappen.
Ik werd woensdag benaderd voor de uitzending van donderdag. En donderdagmiddag afgebeld: “Maar blijf stand-by voor vrijdag. Dan hebben we nog niks.” Vrijdagmiddag werd ik opnieuw afgebeld: “ We weten hier toch niet hoe we jouw vader moeten verkopen aan een groot publiek…”
Het maakt mij verdrietig. Wat is er met het verheffingsideaal gebeurd, Varabroeders? Met de sandwichformule van een wat moeilijker onderwerp tussen twee lichtverteerbare blueband- boterhammen? Kunt u echt geen filmmaker verkopen die drie Gouden Kalveren in de tuin had staan, de Bert Haanstra Oeuvreprijs en de Nederlandse Cultuurprijs won en ook nog talloze buitenlandse onderscheidingen? Die op zijn zeventiende de natie schokte met zijn fotoboek Wij zijn 17 en die bij zijn overlijden door zowel Le Monde als Libération werd herdacht in paginagrote artikelen? Ik ben benieuwd wie ze allemaal nog meer niet kunnen verkopen. Het zal wel het chagrijn van een gekrenkte zoon zijn, maar in handen van Pauw en Witteman lijkt het faillissement van de publieke omroep een stapje dichterbij.
Deze column verscheen eerder in het Parool.
