Zeven jaar geleden had de Volkskrant al ideeën om zichzelf een kleiner jasje aan te meten. Ja, de krant moest de eerste Nederlandse krant op tabloidformaat worden. Inmiddels is het maart 2010 en is de Volkskrant dan eindelijk tot tabloid getransformeerd. Als eerste? Neen, verre van: als ervaringsdeskundige kan ik u melden dat zelfs De Gelderlander eerder was. Om over NRC Next en het Algemeen Dagblad maar te zwijgen. Maar hey, we hebben het over een Amsterdamse krant, dus dan kan de klant ook Amsterdamse vertraging (Metrolijn, Rijksmuseum, noem maar op) verwachten.
Maar goed, de afgelopen drie dagen heb ik het krantje uitgespreid en tot me genomen. En dan vallen er direct dingen op. Natuurlijk verwachtte ik op de dinsdag een batterij jank- danwel jubelbrieven van de vaste lezers met truttige regeltjes als ‘nu past de pot jam ook op tafel!’, ‘we kunnen er zo fijn een hoedje van vouwen’ en ‘nu leest mijn vrouw de krant ook eindelijk!’ Het bleek nog erger te zijn dan ik had gevreesd. Een of ander figuur deelde ons mede dat hij met een kleinere krant zo goed zijn honden in de gaten kon houden. Een ander sujet meldde dat de inhoud van de schroevenpot niet meer goed op de krant paste en niet meer kon worden opgeruimd met de kleine krant.
Grunberg en Giphart
Allemachtig. Nou ja, de lezers krijgen de krant die ze verdienen, dacht ik, en ik bladerde verder. Of beter gezegd: ik bladerde terug. Want welk genie stond daar nu op de voorpagina? Arnon Grunberg, een van de zeer weinige Nederlandse schrijvers die zich kan meten met internationale toppers. De briljante Grunberg blijkt echter te beschikken over een veel te klein rechthoekje waarin hij zijn wijsheden kwijt kan. Alsof je Arjen Robben op klompen laat spelen, zoiets. Je legt je raspaardje onnodige beperkingen op. Een gemiste kans dus, wat ook gezegd mag worden over het aantrekken van Ronald Giphart. Keer op keer vermoeit de man me met zijn talloze, vergezochte, quasi-literaire vergelijkingen en dito woorden die de lezer moeten laten denken dat oom Ronald heus een intellectueel plus man van de wereld plus aardige knul plus vlotte huisvader plus grappige knaap plus lieve man die ook kan huilen is. Het vermoeit me nogal, die gezochte nieuwe woorden van hem (o, kijk nu, Ronald bedenkt een nieuw woordje! Wat goed!) en zijn gebrek aan humor. Nou ja, het stukje van Ronald overslaan is ook een keuze natuurlijk.
Verder is Aaf Brandt Corstius aangetrokken als dagelijkse columnist. Het bekende Aaf-werk, dat wil zeggen: nietszeggende onderwerpjes op een luchtige toon, u kent het wel. Aaf is heus niet slecht, alleen blijft het af en toe nét iets te veel aan de oppervlakte en valt het werk van Aaf onder de jammerlijke noemer ‘vrouwenstukjes’, en daar wil je eigenlijk niet onder vallen. Hetzelfde geldt eigenlijk voor Sylvia Witteman, die gelukkig bij de krant gebleven is, alleen kan Sylvia nog wel eens lomp uit de hoek komen. Wellicht zal dit ook voor Aaf gaan gelden.
Zwerver op gympies
Bladerend naar achteren schrok ik van een foto van een zielige zwerver op gympies. Nadat ik van de eerste schrik bekomen was, besefte ik dat ik hier niet met een dakloze, maar met tv-recensent Jean-Pierre Geelen te maken had, en wel met een forse foto van zijn lijf met warrige bos haar en Allstars op een kek stoeltje. Die was dus ook gebleven. Kan iemand mij uitleggen waarom de lezer geïnteresseerd zou moeten zijn in levensgrote foto’s van auteurs, plus vermelding van geboortejaar? Vroeger deed men dat niet en misten we er ook niks aan. Nu kunnen we geen column lezen of er staat wel een foto bij van een al dan niet eetlust bevorderend figuur bij, aardig groot en in kleur ook nog. Gebruik die ruimte dan anders, zou ik zeggen. Bijvoorbeeld voor… een mooie sportcolumn! Want ja mensen, daarvoor hoef je niet bij De Volkskrant te zijn. Ingmar Heytze heeft de revolutie ook overleefd, en dat is erg jammer daar zijn zogenaamde buitenstaandershouding een averechts effect op de sportliefhebber heeft. Kundige of grappige mensen wil ik op die positie zien, en dat is Heytze allebei niet.
Voorts: binnenlands nieuws, sportnieuws, buitenlands nieuws, het was allemaal even wennen en zoeken. Sport staat in een keer helemaal achteraan, terwijl de lezer op de eerste pagina’s van de krant wordt bijgepraat over zowel binnen- als buitenlands nieuws, het zogenaamde ‘Ten Eerste’-concept. Hierop volgt weer binnenlands nieuws. Verwarrend, en vermoedelijk ook tegen het zere been van de traditionele krantenlezer, die elke pagina even belangrijk vindt, op de voorpagina na dan. Maar ja, de voorpagina is nu dus te klein voor al het belangrijke nieuws.
Nietjes
De krant bestaat, net als eerder, doordeweeks uit twee katernen. Was de scheiding eerder duidelijk, nu dient de lezer bladzij na bladzij om te draaien om bij het begin van het tweede katern uit te komen, een procedure die irritatie kan opwekken als men toch al weinig tijd heeft. Nietjes kunnen hier redding brengen, maar daar zal eerst natuurlijk weer flink over vergaderd moeten worden.
Ik sloeg de krant dicht, zag dat Gummbah goddank ook nog zijn plekje op de achterkant van het tweede katern had en zette dit aan de plusjeskant. De minnetjeskant was net iets te goed gevuld, naar mijn smaak.
