Zeker, het is een menselijke monarch, die aanstaande koning van ons. Lekker losjes, niet eens in zevendelig grijs maar Rutteiaans jasje dasje en we mogen hem aanspreken zoals we willen, als het maar geen Willem Vier is want ‘die staat naast Clarabella zeven in de weide’. Over Máxima al helemaal niks dan goeds. Het is haast alsof ze al dood is, zoveel lof kunnen we over haar uitstorten. Een goedlachse, humoristische, intelligente vrouw die je gewoon zou kunnen tegenkomen in een nieuwbouwwijk als zij de was staat op te hangen of in haar Volvo stationcar probeert in te parkeren zonder de Opel van de buren te beschadigen.
Tijdens het grote interview met Tweebeeke en Nieman toonde Máxima zich zelfs een beetje nerveus. Die vingers van dat linkerhandje bleven maar aan elkaar friemelen. Heel mooi is dat, licht nerveuze mensen tijdens een interview, dat maakt ze zo leuk authentiek. En kwetsbaar. Een beetje Carice van Houten met een Hello Kitty-pleister om haar vinger tijdens Zomergasten, dat idee.
Missie geslaagd. Onze nieuwe vorsten hebben zich aan het volk gepresenteerd en hebben precies gedaan wat hun PR-bureau vroeg: zo lekker gewoon mogelijk blijven. ‘Authentiek’. Hoogheid Willem-Alexander kon het niet genoeg benadrukken. We krijgen een ‘authentiek’ koningshuis waar elke burger even op de koffie kan en om zes uur een vorkje blinde vinken met kruimige aardappels mag mee prikken.
Meer valt er ook niet over te zeggen. Er werd dan ook niet meer gevraagd door Nieman en Tweebeeke, die zichzelf nu eindelijk hebben ingewerkt in het Huis van Oranje, dé Grote Prijs voor correcte journalisten. Pieter Broertjes en Jan Tromp deden het, Maartje van Weegen deed het, Rick Nieman en Marielle Tweebeeke doen het. Knipmessen, opzitten, pootjes geven en toppiejoppie blije vragen stellen die zo de Viva in kunnen.
Misschien was dat ook wel de kern waar deze maar liefst 50 minuten durende bloedeloze poppenkast werkelijk over ging: de nieuwe majesteiten in de Nederlandse journalistiek. Want naar wie heeft u eigenlijk gekeken? Naar wie er de baas is in journalistenland. Wie in de Koninklijke huizen namens u, oh volk, de zijden lakens uitdeelt. U weet nu welke handen zich vies maken om bij Jan Klaasen en Katrijn via hun achterwerk naar binnen te glijden om ze zo ‘authentiek’ mogelijk te laten bewegen.
Journalisten in Nederland: van alles vinden van anderen maar geef ze een podium en ze beginnen zichzelf, kwijlend als een Pavlov-hond, op de eigen borst en schouders te slaan. Mariëlle Tweebeeke: WC-Eend-award na WC-Eend-award winnen vanwege het grillen van bankiers die te grote bonussen ontvangen, maar je bek dichthouden als de grootste graaiers van Nederland doodleuk vertellen hoe ze werden ‘geadviseerd’ op het gebied van de Afrikaanse vastgoedmaffiafraude in Mozambique.
Wat dat betreft durf ik gerust de stelling aan dat het sprookje van het koningshuis in Nederland niet in stand wordt gehouden voor het volk maar voor journalisten. Dan hebben de verslaggevers van de NOS tenminste wat om naar toe te leven. Raak je na jaren je prima stek als buitenlandcorrespondent kwijt maar kun je gelijk aan de slag als kritiekloos maar alom bejubeld royaltyverslaggever. Letterlijk de kroon op je werk, een betere woordspeling is niet denkbaar.
Het wachten is nu alleen nog op Kysia Hekster die in Pauw & Witteman verschijnt om te laten zien welke mooie dure broche ze heeft gekocht. De broche is waar de royaltyverslaggever van de oranjemonopolistische NOS in Nederland zich mee van de andere verslaggevers onderscheidt. Vrouwen met broche, die zijn wat. Die hebben het niveau bereikt waarop ze zonder kritische vragen te stellen kunnen aanhoren hoe het doorknippen van lintjes ook heel erg inhoudelijk is.
Royaltyverslaggeving is het bejaardentehuis van de journalistiek. Na een leven van hard werken en tegels lichten lekker zacht en warm wegdommelen tussen de klamme billen van de absolute macht die, dankzij het klootloze egoïsme van Nederlandse journalisten, eeuwig onveranderlijk zal blijven.
Deze column werd eerder gepubliceerd op VK.nl.
