Het Paasweekend zit er net op. Massaal hebben wij onze buikjes rond gegeten, oma weer eens uit de mottenballen getrokken en een nieuw bankstel gekocht. Weinigen zullen op paaszondag de kerk hebben bezocht om de oude betekenis van Pasen en de dagen in aanloop daartoe te leren kennen: het offer dat Jezus Christus bracht voor de mensheid en zijn wederopstanding, de toegang tot het eeuwige leven. Het hoogtepunt van het kerkelijke jaar.
Afgelopen zondag, terwijl ik de croissantjes uit de oven haalde, moest ik plotseling denken aan de overeenkomst tussen het paasverhaal en het huidig kabinet. U moet weten: ondanks dat ik niet geloof in het bestaan van enige lieve heer, gebruik ik de feestdagen toch graag om een beetje zingeving te vinden.
Jezus is gestorven, zo wil het verhaal, voor de zonden van de mensheid. Hij had er zelf niet zoveel mee te maken –algemeen wordt aangenomen dat Jezus een vrij keurige figuur was- maar toch was hij het die aan het kruis werd genageld. En zo is het ook voor dit kabinet; zij moeten bloeden voor onze zonden van de afgelopen decennia.
We hebben het allemaal goed gehad. U wilde een nieuwe boot, uitbouw of auto? Geen probleem, de bank financierde. Gas? Gratis geld! De Nederlandse gasbel werd er in rap tempo doorheen gejaagd. Economische hervormingen? Dat kan later wel. Het werd decennialang onnodig of onnodig pijnlijk verklaard. Pensioen? Geld zat. En die demografisch ontwikkeling? Joh. Dat zal wel loslopen. Geld was de aspirine voor ieder pijntje in een coalitie. En er waren zat pijntjes. Pijnlijke keuzes hoefden niet gemaakt.
Mooi was die tijd. Maar aan al het mooie komt een eind, zo ook aan de onstuimige economische groei en het geld dat bij vlagen tegen de plinten op klotste.
Dit kabinet wordt aan het kruis genageld voor onze zonden van de afgelopen decennia. Wat wij al die tijd hebben nagelaten moet nu gebeuren en de fouten die wij hebben gemaakt moeten nu opgelost. En dat alles met een semi-minderheidskabinet. Dit kabinet kan geen zoet na het zuur beloven, slechts hopen op minder zuur. We moeten, om met de woorden van VVD fractievoorzitter Zijlstra te spreken, een nieuw evenwicht vinden tussen de structureel lagere economische groei die verwacht wordt in de komende decennia en onze collectieve uitgaven.
Jezus stierf aan het kruis. Gepijnigd, mishandeld en uitgeput. Niet bepaald een fijn vooruitzicht voor dit kabinet. Maar gelukkig biedt Pasen ook hoop, sterker nog: het hele feest draait om hoop. Na zijn lijdensweg werd het lichaam van Jezus volgens de bijbel te ruste gelegd in een graf, maar toen men de zondag na goede vrijdag ging kijken was zijn lichaam verdwenen. Pasen gaat om de wederopstanding en om het eeuwige leven.
En zo zijn we weer terug in 2013. In Nederland. Het kabinet mag dan hebben moeten slepen met het kruis door economische tegenvaller en na tegenvaller en definitief genageld te lijken door een minderheid in de Eerste Kamer, toch gloort er hoop. Want terwijl ik Rutte als Jezus op Golgotha aan het kruis zag hangen dacht ik: godzijdank Nederland. Een land van verstandige en nuchtere mensen. Waar het lijkt dat politieke partijen in Italië het land momenteel in chaos werpen omdat dat electoraal even beter uitkomt, heb ik er alle vertrouwen in dat wij dit in Nederland weten te voorkomen. Ondanks de tegenstellingen en de electorale angst die ook bij onze politici door de aderen vloeit, zal de oppositie uiteindelijk steun verlenen aan de operatie waar dit kabinet voor staat. Stabiliteit zit ons in de genen, alleen zo houd je droge voeten in de polder.
Ik stond nog steeds bij de oven en zag in gedachten Geert Wilders en Emile Roemer in het graf kijken waar Rutte na zijn kruisiging zijn rustplaats vond. Het was leeg. Een engel verscheen en sprak tot hen: “Waarom zoekt u de levende onder de doden?”
