Af en toe kan ik het niet laten naar voetbal te kijken maar omdat een hele wedstrijd aanzien me meestal in een sub-comateuze toestand brengt, doe ik het met de samenvattingen, zoals bijvoorbeeld die van de Premier League bij de BBC. Nu met het EK in Frankrijk op televisie zijn er geen samenvattingen te zien, maar meestal wel de doelpunten na afloop van de wedstrijd bij Studio France van de NOS.
En zo krijg ik altijd ook wel wat van mee van het zwaarwichtige geklets rond een wedstrijd dat vaak nog meer tijd in beslag neemt dan het voetbal zelf. Daar zitten dan presentator Henry Schut en pilaarheilige Hugo Borst, voormalig voetballer en Story-vuller Rafael van der Vaart, aangevuld met gasten als voetbalonderwijzer Henk Spaan en voor de verplichte vrouwelijke inbreng een meisje dat wat over een exotisch land als Turkije of Rusland mag zeggen. Lachebekje Kysia Hekster bijvoorbeeld is als Ruslanddeskundige een verademing tussen de van zelfgenoegzaamheid bijna door de fauteuils en bank zakkende heren.
Tja, die mannen, of wat daarvoor door moet gaan. Het is natuurlijk bewonderenswaardig dat de techniek al zo ver gevorderd is dat een robot als presentator kan fungeren, maar mij overtuigt hij nog niet echt. Hoewel de presentatierobot al aardig op een mens van vlees en bloed lijkt, maken zijn manier van praten en (schaars) bewegen een bevroren indruk, geen millimeter afwijkend van wat zijn programmeurs aan input hebben bedacht.
Van sidekick Hugo Borst hoef je ook geen leven in de brouwerij te verwachten want als voetbalbeobachter heeft hij zich langzamerhand ontwikkeld tot een goeroe met bijpassend vettig lang haar die zich zo ver boven de mensheid en het banale voetbalwereldje verheven heeft dat je ieder moment kan verwachten dat hij met zetel en al daar in studio France richting plafond zal zweven als wijlen Maharishi Mahesh Yogi.
Het zou me ook niets verbazen als van hem het koddige idee afkomstig is een teckel met de naam Messi in de studio te laten rondlopen voor het obligate ‘huiskamergevoel’, en om te bewijzen dat al die zelfverzekerde voetbalkenners toch tenminste voor een dier enige warmte kunnen opbrengen. Alleen had die huiskamerlijn wat meer doorgetrokken moeten worden richting gezelligheid à la chaotische televisiepersoonlijkheid Sjef van Oekel in de jaren zeventig van de vorige eeuw, inclusief omvallende boekenkasten en een hysterische presentator die plotseling een onsmakelijk levenslied ten gehore brengt.
Je kunt niet alles hebben en voetbal is niet om te lachen, zeker niet bij de NOS. Maar dat ze uitgerekend Rafael van der Vaart als vaste gast in de studio hebben geplant onderstreept dat impulsiviteit en levendigheid taboe zijn in Studio France. Rafael is al van jongs af aan op het woonwagenkamp ingeprent dat ‘gewoon doen’ nog belangrijker is dan de in steen gehouwen wetten van Mozes. Dus niet de mensen aan het schrikken maken – of mij uit mijn sub-comateuze toestand halen – met zomaar een verrassende uitspraak.
Dus richt ik mijn aandacht maar op teckel Messi en probeer hem (of haar) via mij door de Maharishi zelve bijgebrachte telepathie ertoe te brengen zich te transformeren tot fel kuitenbijtertje die de verstijfde voetbalkenners van schrik laat dansen op de bank en fauteuils.
