Waarom mogen wij wel alles weten over Wesley Sneijder, Sylvie Meis, René Froger, Linda de Mol, Nick & Simon, koningin Maxima en haar kinderen, Maarten van Rossum, Estelle Cruijff, Bram Moszkowicz, Jezus en ISIS, maar niets over onze politieke helden (bewindslieden en volksvertegenwoordigers)? Waar hebben uitgevers angst voor om met een mooi, interessant, leuk en grappig tijdschrift te komen over onze politici? Een glossy over degenen die ons dagelijks vermaken met hun politieke visies, plannen en maatregelen. Het kan de kloof met de burger dichten en de politiek dichter bij de mensen brengen. Wat zijn hun drijfveren, successen en angsten? Waar gaan ze met vakantie naartoe? Hoe staat het met de brandende liefdes in de Tweede Kamer en nieuwe baby’s? Kortom stof genoeg.
Politici zijn, net als wij, ook gewone mensen met hun wensen, verlangens en verdriet. Zo af en toe lezen we een paar verhalen in de sensatiebladen over bijvoorbeeld Mark Rutte of hij nu wel of geen relatie heeft, de scheiding van Diederik Samsom en nu heel actueel de relatieproblemen van Alexander Pechtold. Zijn achttien jaar oude huwelijk staat op springen. Het maakt duidelijk dat de D66-leider moet betalen voor zijn politieke succesjes. Een op de drie huwelijken strandt, dus dat dit ook Pechtold overkomt, geeft een band met het echtpaar. Hoe persoonlijk mag politiek worden en kan en mag er gewroet worden in privélevens? Electoraal kan het ook nog interessant zijn of zie ik dit verkeerd?
De opbloeiende liefde tussen de PVV’ers Agema en De Jong. Hun liefdesbaby Ziva Wies. De eerste PVV-baby! Maar ook de ziekte MS die haar heeft getroffen zal veel mensen bezighouden. Politiek heeft invloed op elke Nederlander. We kunnen niet zonder politiek en onze volksvertegenwoordigers. Vijf jaar geleden, op 14 mei 2010, verscheen een politiek roddelblad: Binnenhof. Het tijdschrift was een samenwerking tussen Weekend, Royalty en HP/de Tijd en de oplage was binnen twee dagen volledig uitverkocht. Roddels, achterklap, leedvermaak en morele oordelen stonden centraal in het blad. Nog net niet wie het met wie deed, maar wel de inhoud van Alexander Pechtolds vuilniszak, die verslaggevers binnenstebuiten hadden gekeerd. Uit een zwangerschapstest bleek Pechtolds vrouw niet zwanger te zijn. En op de voorpagina stond voormalig GroenLinks-leider Femke Halsema afgedrukt, rokend met een sigaret in haar mond. En toen begon de ellende. Een ware tsunami van kritiek uit politiek Den Haag was het gevolg. Toonaangevende kranten namen het zelfs op voor politici.
D66-leider Pechtold, die zelf bekend staat om zijn uitspraak: politiek is ‘vuil en vunzig’, schreef in een open brief naar de Volkskrant: “Ik wil niet leven in een land waar ‘vuilnisbakkenjournalistiek’ normaal gevonden wordt.”
Daar heeft hij een punt. Binnenhof-journalisten gingen buiten hun boekje. Maar moeten wij als Nederlanders leven in een land waar vuil en vunzige politiek wordt bedreven, mijnheer Pechtold? Voormalig HP/de Tijd-hoofdredacteur Jan Dijkgraaf verdedigde het blad Binnenhof in het programma Pauw en Witteman met de woorden: “Je kan er allerlei dingen omheen verzinnen, dat we het publiek willen informeren enzo. Maar het gaat ons, net als alle andere uitgevers, gewoon om geld verdienen. We willen vooral de hypocrisie van politici aan de kaak stellen. Politici gaan over ons geld, ze nemen belangrijke maatregelen. Dus moeten ze geloofwaardig zijn.” En daar heeft hij gelijk in, maar kreeg het niet. Zoals het er overal aan toe gaat speelt ‘seks, drugs en rock & roll’ ook in de politiek een rol. Door de storm van kritiek kwam er nooit een tweede nummer van Binnenhof op de markt. De uitgever was kennelijk teveel onder de indruk van de kritische noten in een land waar vrije meningsuiting een hoog goed is.
Politici willen graag in het nieuws en zoeken volop de publiciteit via sociale media. Dat krijgen ze dan ook als ze zelf op Twitter, Facebook en Instagram hun persoonlijke ‘lek en gebrek’ aan de grote klok hangen. Dan moet je ook niet zeuren. Gelukkig hebben we in voormalig Tweede Kamerlid Ard van der Steur een kasteelheer die gepromoveerd is tot minister van Veiligheid en Justitie. Kasteelheer, wow. Daar weten we bijna niets over. Ook weten we nog steeds niet hoe het precies zit met onze Mark. Vriend of vriendin of ja, wat eigenlijk? Geen first lady in ons kikkerlandje. En Diederik, de ondeugd van de PvdA, die al enige tijd single rondloopt, maar best wel honger heeft naar liefde. We lezen, horen of zien er weinig over in glossyland. Of hoe sportief onze politici zijn en waar ze op vakantie gaan. Mogen we dat niet weten? Geen fotosessies en mediacode zoals bij de royalty’s. Nee gewoon aan het klootjesvolk laten zien: wie – wat – wanneer – waarom en hoe. Heeft de Nederlandse burger daar geen recht op? Welke uitgever(s) schrijft een wedstrijd uit voor een spetterende naam voor een politieke glossy?
De makers van dat blad moeten dan wel beloven de vuilniszakken van politici met rust te laten.
