Wie met een ‘Snoek’ (Citroën DS voor de onwetenden, mijn exemplaar is van 1974) naar douce France vertrekt, roept de Franse goden over zich af. In het land waar de grand dame ooit in 1955 voor het eerst op de autosalon in Parijs werd gepresenteerd, zie je er in het land van herkomst geen hond in rijden. De Nederlandse Snoekgekken hebben het land volkomen leeggeplunderd, dus een Fransman in een snoek is als een Chinees op klompen.
Wel veel bekijks bij de tankstations op de péage, onderweg zelfs duimpjes omhoog en bemoedigende kreetjes en blikken. Het lijkt alsof de Fransen spijt hebben van de autoroof en de geschiedenis alsnog willen terugdraaien. Want wie herinnert zich niet de rijscènes uit de Franse Cinema, waar de grand dame prominent in beeld wordt gebracht. Dat moet toch pijn doen anno 2013?
Tijdens een moment van zorg toch maar even de motorkap open om te kijken of het hart van de grand dame regelmatig blijft kloppen. Een minuscuul straaltje water komt me tegemoet. Pas de panique, maar toch, het is een signaal. In het slangetje van de radiateur is, wellicht door de warmte en de hoeveelheid kilometers, een minuscuul gaatje ontstaan. De gaffertape, bekend van het draaien voor televisie, van een vriendelijke Spanjaard in camper met familie, biedt uitkomst.
Het volgende probleem is mijn gasvoorraad. Omdat mijn benzinetank lekt, ben ik aangewezen op gasstations, en die zijn in Frankrijk schaarser dan in Nederland. Dus er zit niets anders op, stoppen in Corse sur Loire. Zo’n dikke honderd kilometer van het einddoel af, Saint Honore Les Bains, waar de ecocamping wacht.
Ik kies voor het Ibis lowbudgethotel, mooi, valt helemaal in de categorie crisis.
Met weemoed denk ik terug aan een overnachting in Saint Tropez, à la raison van vijfhonderd euro, maar dergelijke balorige uitstapjes behoren voorgoed tot het verleden.
Als ik me heb geïnstalleerd in mijn plastic kamer en buiten een sigaretje rook, stuit ik op een teneergeslagen echtpaar met autopech. Zojuist genaaid door een Franse taxichauffeur die twintig euro vroeg voor anderhalve kilometer, maan ik het stel tot rust.
Mijn eerste openbare optreden de volgende ochtend in de Franse taal tijdens deze reis. Hopelijk brengt de druk van de ‘panne’ aan de auto mij tot grote hoogte. En na veel gesteggel mag het resultaat er inderdaad zijn: Het wordt een dagje wachten voor ze, maar een reparatie wordt gegarandeerd.
Met een brede grijns laat ik het stel in een stofwolk achter me en vervolg mijn reis naar Saint Honore Les Bains.
