Na het lezen van dit stukje Voorbij de Waan van de Dag-huisvlijt door Rutger Bregman heb ik gelijk maar even met het verleden gebeld. 1970 was kennelijk niet thuis maar 1968 nam gelukkig wel op. Of ze niet jaloers waren dat wij hier in 2013 zulke bevlogen lieden van nog geen 25 hebben die onophoudelijk blijven verkondigen dat in de superegalitaire paradijselijke heilstaten van weleer kennelijk écht niemand depressief was en er écht geen criminaliteit bestond. Want iedereen gelijk, dus weg problemen.
Gek genoeg werd ik door 1968 uitgelachen: ‘We zijn wel geestdriftig drammend gek als het gaat om onze gelijkheidsidealen maar niet zo gek hoor’, aldus 1968. Verrassend. En ik altijd maar denken dat het hoogtepunt van anti-realisme zo ergens rond die tijd lag. Niet dus. Het hoogtepunt moet, zo valt te vrezen, nog komen. Het komt alleen een beetje van ver voorbij de waan van de dag.
Over wanen gesproken: ondergetekende gaat al een leven lang gebukt onder depressies van wisselende intensiteit maar dat hét medicijn ertegen gewoon is te vinden in het stelen van geld van rijken en het via een stevige overheid arm maken van iedereen met behoud van gratis basisinkomen was geheel aan mij en mijn behandelend psychiaters voorbijgegaan.
Ik verkeerde al die tijd in de waan dat een dergelijke chronische aandoening alleen medisch is te behandelen. Maar zo schijnt het niet te werken, af te lezen aan de blauwdrukken voor het paradijs op dit nieuwe online initiatief van nrc.next en Vrij Nederland: mijn chronische aandoening is ook al de schuld van anderen. Die anderen verdienen teveel (en hullie te weinig) en daardoor krijg ik dus een chronische aandoening. Ofzoiets. Had Bregman een beetje humor gehad dan had hij erbij geschreven dat ook kanker en de holocaust de schuld zijn van ongelijkheid. Om over de zwaartekracht en Gordon nog maar te zwijgen.
Maar alle psychische gekte op een stokje: je zou toch acuut in een psychose schieten als je je bedenkt dat voor het propageren van dergelijke levensgevaarlijke staatsvisies, die we dankzij de geschiedenis van de Sovjet-Unie, Cambodja en Noord-Korea beter zo ver mogelijk van ons bed kunnen houden, onlangs een serieuze som geld is uitgekeerd? Oh, u wist dat niet? Sorry voor de komende psychoses dan (die verdwijnen overigens als sneeuw voor de zon als iedereen gelijk is, geen zorgen, geef snel uw geld weg!) maar het is echt waar.
Want onlangs ontving De Correspondent een bedrag van maarliefst 450.000 euro. Een gratis gift van de beslist onafhankelijke stichting Democratie en Media. Want ‘De Correspondent is zo’n goed online initiatief met maarliefst 22.000 leden’.
Vreemd eigenlijk: een nu al tien jaar oud online initiatief als Geenstijl.nl heeft iets van 250.000 leden, om nog maar te zwijgen over de maatschappelijke impact, maar ik kan me niet herinneren dat stichting Democratie en Media bereid was daarvoor ook een zak met geld uit de hoge eeuwig bodemloze hoed te toveren. Hoeft ook niet, GS kan prima de eigen broek ophouden (zij wel), maar je gaat je toch afvragen waarom het ene media-initiatief wel (al reeds in de foetale fase) moet worden beloond en het andere initiatief nooit. Je zou haast denken dat er nog altijd keurig onderscheid wordt gemaakt tussen media met ‘goede’ en met ‘foute’ inhoud bij deze hoeders der democratie en media die er zo lekker warmpjes bijzitten.
Denkt u vooral niet te lang na. Die 450.000 euro gratis geld is natuurlijk volledig politiek. Je hoeft echt geen afgeronde UvA-studie sociologie te hebben om die conclusie te kunnen trekken. De reden waarom De Correspondent geld krijgt is dat ze zo netjes politiek correct zijn en toch het liberaal-progressieve journalistiek-politieke complex in leven houden. Het volk moet tenslotte de juiste kant op worden gegidst nietwaar?
Zo werkt dat in Nederland. Daarom ook kreeg Ramsey Nasr een E. du Perronprijs. Niet omdat hij zo fantastisch vaderlanddichtte maar omdat hij onvermoeibaar bleef herhalen dat de PVV en PVV-stemmers fascisten zijn. Daarom ook kreeg de Marokkaanse acteur Nasrin Dchar een Gouden Kalf, los van zijn ongetwijfeld prima acteertalent, en daarom ook won Theo van Gogh ooit totaal onverwacht een Gouden Kalf voor zijn multicultidrama Najib en Julia. Hier, lees maar na, Justus van Oel was er zelf bij.
De Correspondent mag zich de komende jaren verheugen op een tsunami aan WC-eend-awards, de lauwe zegen van politiek correct terreurtwitterend Nederland, een documentairereeks in verre warme landen bij de publieke omroepen en uiteraard een ‘Nacht Van’ en ‘Gala Van’, gepresenteerd door Fręnk van der Linden. Het is eigenlijk een raadsel waarom De Correspondent nog geen vaste rubriek heeft bij De Wereld Draait Door. Dat zou gelijk mooie kansen bieden voor zowel de Nipkovschijf als de Sonja Barend-award.
Hoe dan ook, met auteurs als Rutger Bregman kan De Correspondent als online droomfolder voor links-idealistisch en politiek correct Euro-liefhebbend Nederland in bezit van bakfiets nog heel lang mee. Het zou alleen leuk zijn als uitgever Ernst Jan Pfauth dan wel toegeeft dat hij het destijds, het was ergens begin zomer 2013 als ik het wel heb, inderdaad bij het verkeerde eind had toen hij mij liet weten dat De Correspondent ‘echt niet links wordt’.
Nee, en depressies verdwijnen als sneeuw voor de zon zodra iedereen gratis een basisinkomen krijgt en alle lieve kanjers in het knuffelfetisjistische ideaal lekker tot aan het verbod op brildragen aan toe kapotgenivelleerd zijn. Eén groot paradijs, uiteraard met behoud van uitkering.
Gelukkig is dat geen al te vernieuwende gedachte, want zoals iedereen weet is de ware progressieveling helemaal niet gediend van voortschrijdend inzicht en verandering. ‘Het moet anders ja’ en met zin in de toekomst nu vooruit! Dat wordt nog flink duwen dan tegen die helling op zolang je die Volvo in z’n achteruit laat staan.
