Na 6 maanden therapie ben ik 145 geroosterde boterhammen met pindakaas, 24 praatsessies, 186 huilbuien en 5,5 kilo verder. De psycholoog is opgetogen, prijst herhaaldelijk mijn doorzettingsvermogen, begint enthousiast aan een nieuwe gewichtsgrafiek met 62 kilo als nulpunt. Terwijl het met de kilo’s crescendo gaat, slagen we er zelfs in een flink aantal moeilijke onderwerpen bespreekbaar te maken.
En dan gaat het mis. Aanvankelijk zonder dat het me zelf echt opvalt. Dat ik gestrest ben, weet ik. Wellicht minder eet dan eigenlijk zou moeten. Niet genoeg slaap. Mezelf langzaam maar zeker weer aan het terugtrekken ben. Maar hoe slecht ik me werkelijk voel, dat moet de weegschaal me vertellen. En die doet dat onbarmhartig.
Waar de cijfers steeds omhoog gingen, geeft de weegschaal nu na een nieuwe week ineens -2,2 kilo aan. Zeven dagen later is dat -3,4 kilo. Weer een week verder zak ik terug naar -4,6 kilo. Zo ben ik binnen anderhalve maand weer terug op het punt waarop ik in juni de kliniek binnenwandelde. Geen geringe prestatie, gezien het feit dat het me bijna een half jaar heeft gekost het gewicht erbij te krijgen.
Damaged goods
Waar zich eerst een voorzichtig laagje vet vormde, komen nu de ribben weer tevoorschijn. Mijn heupbotten steken al weer uit, polsen veranderen terug naar luciferhoutjes, ogen komen diep in hun kassen te liggen.
Natuurlijk wil de psycholoog weten wat er mis is. Waarom ik de strijd ineens aan het verliezen ben. Wat er is veranderd. Maar de waarheid is dat er eigenlijk niet zoveel is gebeurd. En dat is exact het probleem. Na alle moeite, alle bloed, zweet en tranen en al het gepraat ben ik nog steeds met meisje met de damaged goods-sticker op haar voorhoofd. Het meisje dat erin slaagt een ongeluk te krijgen op weg naar haar eerste afspraak in de anorexiakliniek. Het meisje dat voorzichtig weer gaat daten en direct tegen een verkrachter oploopt. Het meisje dat er 6 maanden over doet om 5,5 kilo aan te komen en vervolgens maar 8 weken nodig heeft om er 7,5 te verliezen. Het meisje dat, ondanks alle teleurstellingen en pijn, de wereld nog steeds met grenzeloze onbevangenheid en eindeloze kwetsbaarheid tegemoet treedt. Het meisje dat daarom straf heeft verdiend. Ik walg van mezelf en als gevolg daarvan maakt alleen de geur van eten me al misselijk.
Eetalarm
Met de Kerstvakantie in het vooruitzicht heeft de psycholoog me momenteel weinig te bieden. Ze raadt me aan 3 keer per dag een wekker te zetten om me eraan te herinneren te eten. Dat gaat een dag goed, daarna wint emotie het van ratio. Daarnaast adviseert ze vrienden in te schakelen om over mijn voedingspatroon te waken. Op zich een goede tip, ware het niet dat ik er na jarenlange oefening inmiddels een meester in ben mijn omgeving glashard voor te liegen.
Bijkomend probleem: in januari zal ik aan de groepstherapie beginnen en voorlopig niet bij haar terugkeren. Mits het me lukt de vrije val waarin mijn gewicht is geraakt een halt toe te roepen. Bij de intake voor de groep is me duidelijk te kennen gegeven dat mijn BMI minimaal 18 zal moeten zijn en blijven om mee te mogen doen. Zak ik daaronder, dan is het direct game over.
Dat is niet de bedoeling, dat snap ik zelf ook wel. En ik wil beter worden, echt waar. Ik ben alleen zo moe. En zou, na al het vechten, eigenlijk ook bij god niet meer weten hoe.
Lees hier deel 1 van The Ana-files.
Lees hier deel 2 van The Ana-files.
Lees hier deel 3 van The Ana-files.
Lees hier deel 4 van The Ana-files.
Lees hier deel 5 van The Ana-files.
Lees hier deel 6 van The Ana-files.
Lees hier deel 7 van The Ana-files.
Lees hier deel 8 van The Ana-files.
