Ik, als zeer (!) groot Nirvana-fan vond het in mijn puberteit (begin vorig decennium) altijd meer dan jammer dat Kurt Cobain zichzelf een kogel door de kop gejast had. Ik kon het slechts doen met enkele cd’s (die ronde schijfjes, weet u nog?) en af en toe zeldzame een concertregistratie, daar Youtube nog geboren moest worden. Geen nieuw materiaal van de Grunge-held, en mijn grote idool op het podium bewonderen zat er ook al niet in. Vet kut allemaal vond ik toen. “Hoe kun je als zo’n groot genie zijnde nou zelfmoord plegen?” dacht ik. “Zelfmoord is dan toch wel het laatste wat je doet…” Nu zie ik dat, als nog steeds groot Nirvana-fan, toch anders. Het is wat zijn muziek en de legende betreft goed dat Kurt de pijp uit is.
Onsterfelijk
Want had Cobain nu nog geleefd, dan had Nevermind nu “wel ok” gevonden geworden. Daarbij had heerschap Cobain zichzelf nu zo verziekt met drugs en verdriet dat het wat muziek en de persoon betreft een wat zielige vertoning had geweest. Een hoopje heroïneverslaving van 55 kilo met een kapotte stem en een lege blik. Anno ‘11 niet erg hip meer. Nog treuriger had een fris geschoren Kurt Cobain met een steekzakpantalon en een kuifje op de kets geweest. Kurt die een duet met Bieber doet. Kurt die in interviews vertelt dat hij en z’n pa “weer ok zijn”. Kurt die vrolijke liedjes zingt en met de tijd mee gaat. (Dat deed Soundgarden’s Chris Cornell ook ooit. Pijnlijk was dat.) Dat was pas een domper geweest… Wat voor Cobain geldt, geldt wat mij betreft ook voor iemand als Jim Morrison. Het is goed dat ook hij dood is. The End werd er een beter lied van. Herman Brood snapte dat ook, Never Be Clever. Mooi om te zien hoe de dood hen onsterfelijk maakt.
Chris Cornell – Part of Me
Jammen met Janis Joplin
Er zijn naar mijn idee ook rocksterren die zichzelf legendarisch hadden kunnen maken door een paar gram lood of drugs hun lichaam in te pompen. Pete Doherty, voormalig voorman van The Libertines (groot fan) en neuker van Kate Moss, is er zo een. Hij had beter moeten weten. Het had carrièretechnisch beter geweest als hij zijn 28e verjaardag niet gevierd had. Hij had boven bier kunnen drinken met Sid Vicous, kunnen jammen met Janis Joplin. Nu slaapt hij op een vies matras en geeft ie slechte optredens. Toch zonde. Axl Rose had ook zelfmoord moeten plegen. Allereerst omdat het een redneck is, maar ook omdat die laatste plaat, Chinese Democracy, echt heel slecht was. Hij had een aanbeden dode kunnen zijn, nu wordt hij uitgelachen om zijn kapsel. Wellicht wilde Mark David Chapman John Lennon hier voor behoeden.
Fudgepackin’
Het kan natuurlijk ook heel zonde zijn, een muzikaal genie dat de pijp uit gaat. Een dode Jimi Hendrix, dat is bijvoorbeeld jammer. De man schreef tijdloze gitaarklassiekers. Mooie, goede liedjes, die live nu nog steeds tof hadden geweest. Een oude, versleten neger op een podium, altijd +1! Een dode Freddy Mercury, ook zonde. Ik had hem graag als producer van vele artiesten gezien: John Mayer die een hele theatrale, 5-stemmige plaat met nummers van acht minuten maakt. Geinig. Bij Fred is vooral de manier waarop en waaraan hij stierf niet rockster-waardig. Sterven aan de gevolgen van fudgepacken is nou niet bepaald een droomscenario in rock&roll-land… Alhoewel, met jongens als Justin Bieber als aanvoerder van de hitlijsten, denk ik dat jezelf legendarisch fudgepacken nog eens heel groot gaat worden.
