We staan voor lul. Wij. De onschuldigen. De misdeelden. Het stemvee. The 99 percent. We zijn boos en gefrustreerd, maar we hebben het zelf zo ver laten komen. We gingen niet met miljoenen de straat op toen duidelijk werd dat de wereldeconomie op klappen stond omdat de mensen aan de top van het financiële systeem een pyramidespel hadden gecreëerd wat niemand kon winnen behalve zij. We marcheerden niet naar Capitool of Binnenhof om te eisen dat het nu eindelijk afgelopen zou zijn met die exorbitante bonussen. Dat mensen die bewust hadden gelogen en bedrogen gestraft zouden worden. Dat er eindelijk toegegeven zou worden dat zelfregulering niet werkt en dat er fatsoenlijk en kundig toezicht zou komen, voordat de zakken met geld werden uitgedeeld. We gaven geen kik toen duidelijk werd dat de hele sector vervolgens vrolijk doorging met hete lucht verkopen en haalde zelfs opgelucht adem toen de eerste dikke bankwinsten trots werden aangekondigd. Wir haben es nicht gewußt geldt niet voor ons. Wij wisten donders goed wat er aan de hand was, maar we waren te dom, te lui of te cynisch om ook maar iets van protest te laten horen.
Dweilen met de kraan open
Nu pas, op het moment dat het dweilen met de kraan open in volle gang is en we de consequenties van onze indolentie in de portemonnee beginnen te voelen, sputteren de eerste protestgeluiden omhoog. En ironisch genoeg richt dat protest zich tegen mensen die exact dezelfde fouten hebben gemaakt als wij. Namelijk de Grieken. De grootste fout van de Grieken is dat ze nooit geklaagd hebben bij hun overheid over de bizar lage pensioenleeftijd, dat ze niet zelf inzagen dat ze te weinig belasting betaalden en dat ze graag geloofden in de rooskleurige financiële plaatjes die hen werden voorgehouden. Ook zij waren, net als wij, te lui om zich fatsoenlijk te informeren en ook hen wordt nu een gigantisch pakket aan pijnlijke maatregelen door de strot geramd. Ook zij voelen zich machteloos omdat andere mensen hun werk slecht hebben gedaan en zij daar nu voor opdraaien. Want geloof me, Zorba met de Pet ziet echt geen rooie rotcent van ‘onze’ steun.
Het doet ‘onze zaak’ ook geen goed dat de proteststemmen die wel gehoord worden niets wezenlijks bijdragen. Want je kunt wel je campingstoel op Wall Street parkeren en een bordje met ‘Fuck greed’ omhoog houden, als je op het moment dat iemand een CNN-microfoon onder je snufferd duwt dan ook maar meer te melden hebt dan ‘No Hope, no Cash, no Jobs’. Helaas is wat ik tot nu toe gezien heb van de ‘bezetters’, veelal incoherent gekwetter van mensen die niet begrijpen wat argumenteren is, laat staan dat ze intieme kennis bezitten van zeep of sociaal wenselijk toiletgedrag. Sympathiek is anders en bovendien help je zo de mythe in stand houden dat mensen die geen werk hebben per definitie lui of incapabel zijn. Op We are the 99 Percent staan absoluut hartverscheurende verhalen, maar wat ik mis zijn de eisen. Okay, je bent hoogopgeleid, hebt drie banen waarvoor je zwaar onderbetaald wordt en een ziek kind voor wie je geen medicijnen of eten kunt betalen. Afschuwelijk. Maar dan hoor ik ook graag wat je dan wilt dat er verandert.
Plukken aan kale kippen
“Weg met de bankiers” en “Meer sociale gerechtigheid” zijn loze kreten, geen harde eisen. Informeer jezelf, schuif aan in de collegezaal naast deze jongen en zorg dat je weet waar je over praat. Op wie zijn we boos en waarom? Met welke overheidsuitgaven zijn we het absoluut oneens en waar willen we dat het geld wel naartoe gaat? Blijven we plukken aan de kale kippen in de samenleving zodat belastingvoordelen voor mensen die het uitzonderlijk goed hebben in stand gehouden kunnen worden, of helpen we liever mensen die echt hulp nodig hebben? Stel jezelf de vraag voordat de journalist of criticus je ermee verrast. En als je dan eenmaal weet waar je voor op de barricades wilt, zorg dan dat je jouw boodschap goed presenteert. Niemand neemt een protest serieus als jij dat zelf niet doet. Jelle Brand Corstius retweeten, de Facebook-pagina liken en zaterdag met je moeder en twee blikjes Chocomel naar #OccupyAmsterdam reizen is geen campagne voeren. Formuleer je boodschap, verpak hem in humor en hang hem op aan de actualiteit, schreeuw hem vervolgens van de daken en mobiliseer je netwerk. Want als the 99 percent zichzelf voor lul zet, heeft the 1 percent alweer gewonnen.
