Een week geleden werd hier op DeJaap al uitgelegd waarom Mitt Romney waarschijnlijk de Republikeinse nominatie voor de presidentsverkiezingen in de wacht gaat slepen. Een kandidaat gaat echter nooit alleen de verkiezingen in en dus is de volgende vraag wie Romney als running mate zal kiezen. Het was ooit gebruikelijk dat de persoon die de nominatie in de wacht sleepte één van zijn tegenstanders tijdens de voorverkiezingen als beoogd vice-president koos. Joe Biden deed bijvoorbeeld ook kortstondig een gooi naar de Democratische nominatie voor 2008. Die kans lijkt op dit moment bij de Republikeinen echter klein. De naam om in de gaten te houden is die van een senator uit Florida: Marco Rubio.
Rotte vis
De hevige strijd tussen Romney en zijn conservatievere rivalen van de afgelopen maanden zou het zeer ongeloofwaardig maken als Romney voor Perry, Bachmann of Cain zou kiezen. De enige serieuze kandidaat die zich vroeg genoeg uit de race heeft terug getrokken om een kans te maken is Tim Pawlenty. Hij liet er echter geen misverstand over bestaan geen interesse te hebben in de functie toen hij zijn terugtrekking uit de verkiezingen kenbaar maakte: “that’s not something I’m even gonna consider”. In 2008 koos John McCain met Sarah Palin ook al voor een vice-president waarmee hij niet eerst maanden rollend over straat was gegaan en het lijkt logisch dat ook Romney een Republikein kiest die hem niet eerst een jaar voor rotte vis heeft uitgemaakt. Een ticket Romney-Perry zou voor niemand geloofwaardig zijn.
De nominatie van Sarah Palin in 2008 toonde bovendien aan dat de keuze voor een vice-president vooral op politieke gronden gemaakt wordt. Wie de exacte motivatie voor Sarah Palin wil begrijpen moet Game Change van John Heilemann en Mark Halperin lezen, maar het feit dat Palin ver van Washington stond, een vrouw is en vooral dat haar nominatie volledig onverwacht en dus een aandachtstrekker was, speelde een aanzienlijk grotere rol dan de vraag of ze geschikt was voor de functie. De vice-president is in grote mate politiek irrelevant, hoewel vooral Dick Cheney een grote rol speelde achter de schermen, en moet braaf afwachten tot de president overlijdt of afgezet wordt. Zijn of haar belangrijkste rol ligt echter tijdens de verkiezingen, als die stemmers die de presidentskandidaat moeilijk kan bereiken over de streep getrokken moeten worden.
Alles mee
Wat dat betreft heeft Marco Rubio alles mee. Rubio wordt al enige tijd gezien als één van de grootste politieke talenten binnen de Republikeinse partij en is met 40 jaar jong genoeg om zichzelf op elk opportuun moment in de komende zestien tot twintig jaar kandidaat te stellen voor het presidentschap. Hij komt uit Florida waar al menig verkiezing beslecht is en heeft in die swingstate een lange en succesvolle carrière gehad in het Huis van Afgevaardigden waar hij het tot Speaker of the House schopte, de machtigste man van de staat na de gouverneur. Met zijn aanhang in Florida is Rubio een goede running mate om te hebben als het in die staat weer spannend wordt.
Daarnaat is Rubio de zoon van Cubaanse immigranten wat hem een stemmentrekker maakt in de latino-gemeenschap. Hoewel hij blank genoeg is voor conservatief Amerika kunnen zijn afkomst en levensverhaal, hoewel er twijfel bestaat of dit echt waar is zouden zijn ouders voor het communisme van Fidel Castro gevlucht zijn, immigranten die in 2008 Democratisch stemden overtuigen toch voor de Republikeinen te kiezen in 2012. Tel daar bij op dat zijn charisma naast de vaak saaie uitstraling van Romney een verademing is en dat Rubio één van de lievelingen van de Tea Party Movement is zonder de zweem van gekte rond zich te hebben hangen die zoveel andere Tea Party Favourites kenmerkt, en je hebt de ideale running mate te pakken. Als Romney in 2012 wint zal dat mede aan Rubio liggen wat hem direct de front runner maakt om in 2020, na acht jaar Romney met Rubio als vice-president, de Republikeinse nominatie op te eisen en als Romney verliest is dat ondanks Rubio en is die laatste alsnog de favoriet voor 2016 of 2020.
Ronald Reagan
Met zijn thuisstaat, zijn achtergrond en zijn conservatieve profiel vormt Rubio in alles een waardevolle aanvulling op Mitt Romney. In tegenstelling tot de politieke motieven die de keuzes in 2008 voor Palin en Biden motiveerden, zou de keuze voor de senator uit Florida echter meer dan alleen electoraal zijn. Zowel in de aanloop naar 2008 als naar 2012 breekt het de Republikeinen op dat er niemand is waar de hele partij zich in kan vinden, waar alle Republikeinse activisten warm van worden. Er bestaat behoefte aan een nieuwe Ronald Reagan die de partij verenigt en Marco Rubio heeft die potentie. Gebalanceerd genoeg voor gematigde kiezers, conservatief genoeg voor de Republican base en charismatisch genoeg om verkiezingen te winnen. Natuurlijk is het de vraag welke lijken er nog uit de kast gaan komen, maar het kan geen kwaad om de naam van Marco Rubio in de gaten te houden.
Adriaan Andringa zal tot de presidentsverkiezingen in 2012 regelmatig verslag doen van het Amerikaanse politieke schouwspel.
