Er zijn zorgvuldig geconstrueerde sprongen in de tijd. Er zijn minutieus uitgeschreven scenes van pijnlijke menselijke interactie. Er is humor. Er is een mooie gelaagde opbouw. De roman Alles Ruikt Naar Chocola zit eigenlijk prima in elkaar. En toch ontstijgt dit debuut van Sidney Vollmer vrijwel nergens het niveau van ‘veelbelovend.’
Zwarte humor
Vollmer’s hoofdpersoon Tom Mitchell is negentien als zijn vader plotseling overlijdt. Tom’s langgekoesterde droom om met zijn band The Guilty Pleasures door te breken lijkt niet bewaarheid te gaan worden en met zijn vriendin Lizzy onderhoudt hij een knipperlichtrelatie. De lezer volgt Tom’s coming of age vanaf de dood van zijn vader over de periode van ruim een jaar. Het verhaal meandert van familiebanden naar vriendschappen, van triomfen met de band naar stugge ontmoetingen met de nieuwe man in het leven van Tom’s moeder en van jeugdherinneringen naar liefdesperikelen. Het tempo is hoog, maar zeer aangenaam en er valt ondanks de zware thema’s ook veel te lachen. De roman is doorspekt met zwarte humor.
De makke zit hem in de personages. Tom zelf is tamelijk onuitstaanbaar. Wispelturig en egocentrisch. Hij gunt zijn moeder geen nieuwe relatie met de sullige Limburger Sjeng, hij gunt zijn beste vriend en bassist van zijn band geen doorbraak in een andere, zeer succesvolle band, en zelfs aan het sterfbed van andermans opa weet hij zichzelf in het middelpunt te plaatsen. Op zich hoeft een hoofdpersoon geen aimabel figuur te zijn maar de lotgevallen en navelstaarderige observaties van Tom maken niet nieuwsgierig, zuigen de lezer niet mee het verhaal in. De jongen heeft het moeilijk, zo veel is duidelijk. Maar ondanks de lawine van gedachtes, songteksten en playlists blijft Tom’s gedachtenwereld een ietwat ijdele afspiegeling van wat een meeslepende innerlijke ontwikkeling had moeten zijn.
Cliché’s
De overige personages zijn soms ronduit karikaturaal. Met name de slome Sjeng, de gladde talentscout Bruce en moeder Annet worden met veel gevoel voor detail en in uitstekende en geestige dialogen neergezet maar ontberen diepte en ‘echtheid’.
De apotheose van het verhaal, het openbaren van een jeugdtrauma, is theatraal als een Hollywoodfilm. Zonde van de mooie constructie van de roman.
Vollmer schrijft lekker, met zichtbaar plezier en in een unieke, rauwe stijl. De opvolger van Alles Ruikt Naar Chocola is dan ook zeker een boek om naar uit te kijken, mits de auteur zijn blik meer naar buiten gaat richten en de cliché’s achterwege laat.
Beeld: André Karwath
