http://www.youtube.com/watch?v=MSgZUT8X5tITe midden van het politieke vuurwerk van de Republikeinse nominatiestrijd, zou je bijna vergeten dat er op dit moment ook politici in het Witte Huis en Congress zitten die een land proberen te besturen. Tussen neus en lippen door zetten de leden van het Huis van Afgevaardigden en de Senaat de afgelopen tijd even de Amerikaanse Grondwet buitenspel en besloten ze dat het recht op een eerlijk proces overgewaardeerd is. Nu de National Defense Authorization Act (NDAA) ook niet op een veto van president Obama lijkt te kunnen rekenen heeft Amerika de afdaling naar het niveau van Zimbabwe afgerond, die onder George W. Bush werd ingezet na 9/11. Mensenrechten zijn ver te zoeken.
Controverse
De NDAA zou op zichzelf weinig controversiëel moeten zijn; het is het wetsvoorstel waarin het budget voor de Amerikaanse strijdkrachten voor het jaar 2012 wordt vastgesteld. Zoals echter gebruikelijk is in de Amerikaanse politieke arena, werden er diverse maatregelen aangekoppeld, provisions genoemd, die maar zijdelings met het onderwerp van de wet te maken hebben maar die meer kans op politiek succes hebben als ze onderdeel uitmaken van een groter geheel. Een van de provisions van de NDAA draait om het recht op een eerlijk proces en is gevangen in de zogenaamde sections 1031 en 1032.
De kern van deze provision is betrekkelijk simpel. Het staat Amerikaanse federale opsporingsambtenaren en militairen voortaan vrij om, zonder opgaaf van redenen of enig proces, een verdachte van terrorisme oneindig op te sluiten. Er hoeft geen rechter aan te pas te komen en de definitie “verdacht van terrorisme” is bijzonder ruim genomen. Iedereen die bijvoorbeeld contact heeft gehad met iemand die van terrorisme verdacht wordt, is zelf ook verdacht. De associatie van Barack Obama jaren geleden met Bill Ayers, een linkse activist en terrorist die geweld gebruikte in zijn verzet tegen de Vietnamoolog, zou al voldoende zijn om ook Barack Obama als verdachte van terrorisme onbeperkt op te sluiten. En zelfs al zou het niet voldoende zijn, er komt toch geen rechter aan te pas dus wie zou er van weten? Formeel klinkt dat einde van een fundamenteel mensenrecht zo:
Congress affirms that the authority of the President to use all necessary and appropriate force pursuant to the Authorization for Use of Military Force includes the authority for the Armed Forces of the United States to detain covered persons pending disposition under the law of war.
Oneindig
Sinds de terroristische aanslagen van 11 september 2001 staan fundementele rechten in Amerika al onder druk. Iedereen kent de discussie rond de gevangenis op Guantanamo Bay waar buitenlandse verdachten zonder proces vastzitten. Diverse wetten, waarvan de Patriot Act en de National and Homeland Security Presidential Directives de bekendsten zijn, hebben ook de rechten van Amerikaanse staatsburgers verder aan banden gelegd. Vooral in de opsporing van verdachten van terrorisme is er weinig wat niet is toegestaan en nu mogen die verdachten dus ook zonder proces oneindig vastgehouden worden. Of oneindig, tot de War on Terror voorbij is en, zoals The Daily Show’s Jon Stewart het helder omschreef, angst zich heeft overgeven als menselijke emotie.
Op een veto van de president hoeven tegenstanders van de wet getuige bovenstaande beelden dus niet te rekenen. Het was de president zelf die aandrong op het verwijderen van enkele checks and balances uit het wetsvoorstel, die de definitieve tekst aandroeg. En zelfs al zou de president zijn veto willen uitspreken, het zou weinig uitmaken omdat het voorstel met dermate grote meerderheid onder beide partijen is aangenomen dat Congress haar wil er alsnog door zou kunnen drukken. Het vierde en vijfde amendement op de Amerikaanse grondwet waarin het recht op een eerlijk proces is vastgelegd en die samen met de andere acht eerste amendementen de Bill of Rights vormen, lijken dus niet meer te bestaan. Het democratische experiment dat Amerika altijd was, het land waar individuele vrijheden hoog in het vaandel staan, is niet meer. Met Zimbabwe als schijnbaar voorbeeld neemt Amerika, verblind door de angst die 9/11 bracht, steeds meer de kenmerken van een politiestaat aan. Alle Hope and Change ten spijt lijkt het weinig verschil te maken of Democraten of Republikeinen het land bestieren. Een treurige gedachte in aanloop naar de verkiezingen van 2012.
Adriaan Andringa zal tot de presidentsverkiezingen in 2012 regelmatig verslag doen van het Amerikaanse politieke schouwspel.
