Faal. Faal. Faal. GeenStijl probeerde afgelopen week af te rekenen met de PVV. Het zou een “mislukt experiment” zijn. Kun je er nóg verder naast zitten dan met deze twee typeringen? vroeg ik me af. Ten eerste is de PVV absoluut niet mislukt. En ten tweede is de PVV het tegendeel van een voorbijgaand of vrijblijvend experiment. Vanaf deze plek wil ik tegen betreffende redacteur zeggen: bereid je maar voor op nóg vijf of tien of twintig jaar PVV! Het shockblog zette op nogal opportunistische wijze de vermeende gevallen van misdraging en mismanagement op een rij, en concludeerde dus in de bekende, hijgerige stijl van dit medium: “Mislukt experiment”.
Alsof het succes van de PVV zomaar even teniet gedaan zou kunnen worden door hufterigheden, personele problemen en een inconsequente standpuntbepaling. Zou GeenStijl zó naïef geworden zijn?
Stevig als beton
De grootste vergissing die je kunt maken is dat de PVV even snel van het toneel verdwijnt als dat ze is opgekomen. Er zijn jaren, ja, tientallen jaren van overheidsuitdijen en arrogant regentendom (culminerend in Paars) voor nodig geweest om de Nederlandse kiezer – door de bank genomen toch niet de meest avontuurlijke geest – rijp te maken voor partijen als LPF en daarna de PVV. De uit zijn krachten gegroeide overheidstechnocratie draai je niet in anderhalve week terug. En dus, beweer ik, is de voedingsbodem onder de PVV (of een soortgelijke anti-establishment-partij) voorlopig nog wel zo stevig als beton. Een andere grote fout aangaande de PVV is te denken dat hun standpunten, bijvoorbeeld het anti-islamisme, bepalend zou zijn voor hun omvang en impact. De essentie ligt in een heel andere hoek. De PVV vertegenwoordigt het groeiend contingent mensen waar de diplomademocratie zich voor schaamt en per definitie niet naar luistert. Hoe simpel en onterecht het voor ‘serieuze politici’ ook klinkt: de genegeerde achterban weegt de PVV-politiek niet op effectiviteit en consistentie, maar op de overtuiging dat men, net als de PVV-kiezer, dingen roept die het systeem tegen de haren in strijken. Zoals terugkeer naar de gulden.
Nogmaals: je begrijpt er echt geen hout van als je denkt dat de PVV-achterban in groten getale moslims haat. Of afschuw voelt als PVV-ers niet opstaan voor mensenrechtenactivisten van moslimhuize. Ik zeg: de PVV overleeft met gemak zonder het islamthema. De steen des aanstoots voor PVV-kiezers is namelijk niet de islam of de moslims, maar de politiekcorrecte kaste die, zonder hen ooit iets te vragen, over hun rug mooi weer speelde en de buitenlanders ‘een verrijking voor de samenleving’ noemde. Ik zal het nog sterker vertellen: veel moslims die ik spreek, begrijpen het wantrouwen en de rancune van PVV-ers. Zij hebben dondersgoed door hoe ze lange tijd geprofiteerd hebben van een sociaaldemocratisch gedomineerde zelotenklasse, die hen in een saus van multiculturele retoriek, uitkeringen, subsidieregelingen en culturele centra heeft gepapt en nat gehouden. Zij snappen met hun (niet te onderschatten!) boerenverstand hoe vreemd dat is en hoeveel kwaad bloed het zet wanneer je nieuwkomers op een voetstuk plaatst tegenover de eigen bevolking. Vandaar dat de PvdA zelfs bij deze doelgroep in een dalende lijn zit. Het is niet dat de PvdA per se voor een verkeerd soort samenleving strijdt; ze hebben in de ogen van velen eenvoudigweg hun recht van spreken verloren.
Hoe krijg je de PVV weg?
Steeds als ik iets over de PVV schrijf, verwart men sympathie voor de PVV (die ik weinig heb) met het serieus nemen van de PVV (wat ik ten zeerste doe!). Afgezien van het feit dat ik de PVV in het huidig maatschappelijk klimaat eerder als nuttige spiegel dan als storende factor beschouw, wil ik best nadenken over de vraag: hoe krijg je ze weg? Als ik eerlijk ben, blaak ik niet van optimisme. Alles wat je kunt verzinnen – anders communiceren, strenger immigratiebeleid, meer referenda, dichterbij de burger – schiet uiteindelijk tekort bij het ‘kaltstellen’ van het, zeg, een vijfde deel chronisch rancuneuzen. Wat me nóg somberder maakt is dat de PVV feitelijk op dezelfde kar zit als succesvol VARA-coryfee Matthijs van Nieuwkerk en zijn DWDD: het vervluchtigen en verplatten van nieuws en actualiteit tezamen met het verabsoluteren van de tv-werkelijkheid tot dé werkelijkheid. In die verblindende turbulentie van razendsnel opgepoetste en geschonden imago’s, worden middenpartijen fijngemalen en voelt juist de PVV zich als een vis in het water door oneindig veel effectiever te opereren dan een moloch als de PvdA (zie de razendsnelle briljante actie een drachme door de brievenbus van de Griekse ambassade te duwen). Matthijs ‘eet’ met zijn radde praatjes in zekere zin de cultuur van zijn eigen (linkse) bloedgroep ‘op’. Ik durf dan ook de stelling aan dat de Publieke Omroep Geert en zijn makkers de afgelopen jaren meer winst dan schade heeft berokkend.
Zolang de kortademige mediacratie (ook binnen de PO) zijn tentakels verder uitspreidt (en alles wijst daarop), zal het simplisme van de PVV makkelijk ‘anklang’ blijven vinden en is de partij, dus, een blijvertje. Bijna zeker: óók na Geert.
Hans van Willigenburg praat niet of zelden met politici, wat hem, hoopt hij, geschikt maakt voor ‘een reine blik’ richting Den Haag en het politieke speelveld.
