“In my opinion, the M1 rifle is the greatest battle implement ever devised.” – George S. Patton
Als Patton het vond, er meer dan vier miljoen zijn gemaakt, en het in officiële Nederlandse legerhandboeken kapitaal als GARAND geschreven werd, moet het een serieus wapen zijn. Wat het voor de Amerikaanse strijdkrachten al vanaf 1936 werd, hoewel nog niet in grote aantallen. Daar moest eerst de Tweede Wereldoorlog voor uitbreken. Vooral in deze oorlog, en nadien Korea, verdiende het geweer zijn grote reputatie. Wel besmeurde de Ohio National Guard het in de Garands nadagen bij de Amerikaanse strijdkrachten. De weekend warriors losten er in mei 1970 67 schoten mee op protesterende studenten en omstanders tijdens een Vietnam-demonstratie. Vier doden en negen gewonden waren het Garand-resultaat van deze Kent State Shootings.
Afgeleid van een eerder door hem ontworpen machinegeweer, zag John Cantius Garands fameuze wapen al in 1932 het licht. Aanvankelijk als tienschots semi-automatisch geweer in Pedersen kaliber .276 (7 x 51 mm). Uiteindelijk werd de Garand in januari 1936 door de Amerikaanse strijdkrachten ingevoerd in het Springfield kaliber .30-06 (7.62 x 63 mm) als ‘U.S. Rifle, Caliber .30, M1’.
Hoewel de Amerikaanse strijdkrachten hiermee als eerste overschakelden op een semi-automatisch geweer voor haar infanterie, liepen de meeste GI’s nog met het M1903 Springfield grendelgeweer toen de Tweede Wereldoorlog uitbrak. Het uitbreken van deze oorlog maakte dat meerdere fabrieken de Garand gingen produceren om aan de enorme vraag te voldoen.
De scherpschutter uitvoeringen (foto: bewerking van wiki-US Government)
Het in staat zijn om snel te schieten met de Garand, tot de lege achtschots-clip er na het afvuren van de laatste patroon automatisch uit ‘pingde’, compenseerde deels het gebrek aan een bandgevoed wapen binnen Amerikaanse infanteriesecties. Hierin vormde de (twintigschots) magazijngevoede M1918 Browning Automatic Rifle (BAR) het groepswapen. Daarnaast kon er snel geschoten worden met ander M1 spul.
Op korte afstand met .45 M1 Thompson machinepistolen of met .30 M1 karabijnen. Dit, voor zover men hiermee was uitgerust of had kunnen ‘organiseren’. Later in de oorlog kwam er nog een automatische versie van de karabijn in dienst (M3). Mocht al dit volmantel onvoldoende zijn, was er vanaf 1942 de Bazooka. Of anders zette je de speciale schiettap op de loop van je Garand om met een aparte patroon geweergranaten te verschieten.
US Government poster (foto: via www.m1-garand.nl, waar meer Garand posters)
Raak schieten met geweergranaten was een stuk moeilijker dan met de 7.62 mm uit de Garand zelf. De 7.62 mm munitie kon loepzuiver een weg vinden dankzij het volledig verstelbare (in hoogte en zijdelings) vizier van de Garand. Het vizier kreeg bovendien vanaf 1942 een borging op de stelschroeven zodat deze niet meer konden losrammelen. Een van de weinige modificaties dat het wapen -na wat onvermijdelijke kinderziektes- tijdens de productie onderging. Of nodig had.
De sniper-versies M1C en M1D wijken op de scope-bevestigingen na nauwelijks af van de standaardversie. Een verkorte ‘Tank‘ Garand zag in 1944 het licht, maar werd niet in productie genomen. Wat nadien wel het geval was voor de naoorlogse, van de M1 afgeleide Beretta BM59 in NATO kaliber 7.62 x 51 mm, dat geladen werd met losse twintigschots (M14) magazijnen. Het wapen kreeg voorop ook een opklapbaar vizier voor het richten van geweergranaten. Deze BM59 en afgeleide (para)versies bleven tot 1990 in gebruik bij de Italiaanse strijdkrachten.
In Nederland, waar onze mariniers de Garand (aanvankelijk met vernederlandste naam) als eerste kregen om er vanaf 1947 politioneel mee in actie te komen, hield het wapen het eveneens lang uit. Pas na de introductie van de Diemaco in 1995 verdween het uit onze arsenalen. Daar lagen ze klaar om naast in .30 desnoods met de MECAR geweergranaat ATB Nr 4 een ‘great battle implement’ te zijn. Dit, mits je de juiste afvuurpatroon gebruikte, want de granaten kwamen met zowel een Garand, sorry GARAND, als een speciale FAL afvuurpatroon. Met de ATB Nr 4 (HEAT) kon je tot op zo’n honderd meter tanks raken. De konisch holle explosieve lading hierin doorboorde maximaal 25 centimeter pantserstaal. Wat het een nog serieuzer geweer maakt.
M1 Garand
Gewicht: leeg 4.37 kilo. Lengte: 110 centimeter. Looplengte: 61 centimeter. Kaliber: .30-06 ‘Springfield’ (metrisch 7.62 x 63 mm). Vo: 854 m/sec. Effectief gebruik: 400-900 (scope) meter. Vreemd genoeg hield de Koninklijke Landmacht het op 300 meter.
(Titelfoto: wiki-Armémuseum in Stockholm, upload van Thomas W.)
