De Canadese band Yukon Blonde speelde afgelopen zaterdagavond in de Utrechtse concertzaal Ekko, waarvan de medewerkers tegenwoordig de gewoonte hebben om drie stuks ‘klinkt als’ referenties onderaan hun concertposters te zetten. Natuurlijk probeert elke zaal op een originele manier bezoekers te trekken en wie weet sorteert deze methode wel effect, maar toch zit het vaak niet helemaal gemakkelijk en bovendien neigt het naar een hokjesgeest waar uitgerekend bands wars van zouden moeten zijn. Fleet Foxes en Local Natives worden genoemd als sisters in sound bij de sinds 2005 actieve viermansformatie Yukon Blonde uit Vancouver, dat vanavond zijn debuut maakt in Nederland. De band bedient zich in uitstraling (strakke broeken, muzikale invloeden en heul veul haar) van het Amerikaanse jaren zeventig-idioom. Om een beeld te krijgen: denk aan de film Almost Famous van Cameron Crowe. De seventies-insteek combineren de heren overigens wel met een indie- of zelfs popleest voor hun liedjes. Het schrijven en uitvoeren van loepzuivere koortjes is voor Yukon Blonde duidelijk een kernkwaliteit. Hier en daar doet het denken aan de wat lichtere kost van Crosby, Stills, Nash and Young. De vergelijking met de eerder genoemde Fleet Foxes en Local Natives houdt bij de koortjes echter grotendeels op.
Koortjes
Door de solide sound en kraakheldere samenzang weten de heren met de eerste nummers indruk te maken op de zaal. Na een nummer of vijf moet echter de conclusie worden getrokken dat Yukon Blonde, ondanks de indrukwekkende mate van instrumentbeheersing en duidelijk jarenlange ervaring, eigenlijk net niet genoeg variatie en dynamiek in zijn nummers heeft om de veroverde aandacht vast te houden. Wat te merken was aan de per nummer afnemende applaussalvo’s. De koortjes worden te pas en te onpas ingezet en leiden als het ware af van de teksten en op zichzelf erg mooie melodieën. Verder variëren de nummers weinig in tempo. Het geheel neigt naar een ‘niks aan de hand’ gevoel. Het slotnummer en het eerste nummer van de toegift wijken gelukkig wat af en brengen meer lucht in het geheel.
Hoe dan ook ligt alles even goed in het gehoor en is het zaalgeluid, afgezien van een net iets te zacht ingeregelde leadzang, erg goed. Ook weet de band het publiek goed voor zich in te nemen met een positieve uitstraling en grapjes over zowel de technische problemen die ze hebben als de ranzigheid van Canadees bier. Een laatste kwinkslag is de door technische problemen gehandicapte uitvoering van Tears for Fears’ Everybody Wants to Rule the World, aan het eind van de toegift. Je verwacht het niet. Hoewel het objectief gezien prima klinkt, komt het nummer eigenlijk niet echt over op het publiek. Het lijkt hem erin te zitten dat Yukon Blonde met dat nummer niet kan laten horen waar het goed in is. Er zit te veel herhaling in de song en er is te weinig ruimte voor versiering (en koortjes!). Kortom, slecht gekozen, goed uitgevoerd.
Support: Are You A Lion
Het voorprogramma, indie-rootsrockers Are You A Lion uit Zwolle, ziet er zelfverzekerd uit en klinkt als een klokje. Inmiddels lijkt de communis opinio onder recensenten en aanverwanten dat de band op het podium een steviger en overtuigender sound neerzet dan op de recent verschenen debuutplaat, maar beide muzikale uitingsvormen mogen er zijn. De band lijkt inmiddels keurig ingespeeld en zanger Tije Oortwijn (ex-Cafebar 401) weet zich ondersteund door een pompende ritmesectie en een smaakvol opererende gitarist. Toegegeven, Are You A Lion lijkt nog enigszins op zoek naar een eigen gezicht, maar de kwaliteit en gedrevenheid van de band maken het overschot aan leentjebuur op dit moment zeker goed. Veel spelen dit jaar en op naar de tweede plaat.
Ben Govers is muziekmaker en liefhebber.
