Natuurlijk is het goed nieuws voor Nederland dat de onderhandelingen in het Catshuis geklapt zijn. Nederland heeft vooral behoefte aan één ding: politici die het eigen gelijk best interessant vinden, maar voor wie de toekomst van het land op de eerste plaats staat. Dat wil zeggen: politici die alles doen dat in hun vermogen ligt om beleid uit te stippelen dat een zo groot mogelijke steun heeft onder de Nederlanders.
Niet: politici die denken dat ‘verkiezingen winnen’ betekent dat je het recht hebt om alle macchiavellistische trucs die je kent in te zetten om vooral voor elkaar te krijgen wat jouw electoraat wil. Niet: politici die denken dat ‘verkiezingen verliezen’ betekent dat je bij alles dat het kabinet doet moord en brand moet schreeuwen omdat het misschien leidt tot een verminderde geloofwaardigheid van het kabinet en uiteindelijk de heilige graal van iedere oppositiepartij: nieuwe verkiezingen. Nieuwe verkiezingen is echt het laatste waar Nederland op zit te wachten.
Voetbalwedstrijd
Politiek is geen voetbalwedstrijd waarin het erom gaat zo veel mogelijk te scoren. Politiek is een delicate balanceeract die ertoe moet leiden dat uiteindelijk zoveel mogelijk kiezers zich herkennen in overheidsbeleid. Het is verantwoordelijk werk, zeker in moeilijke tijden. Goede politiek is luisteren naar elkaar, proberen te begrijpen wat de ander zegt en op basis daarvan wellicht overwegen je mening aan te passen of een argument ophoesten waardoor je de ander overtuigen kan.
Goede politiek is niet: heel hard roepen dat jij gelijk hebt en dat de ander stom, meelijwekkend, fascistisch, minderwaardig of zelfs kwaadaardig is. Goede politiek is allerminst: op het moment dat je er niet uit komt tegelijkertijd los van elkaar een persconferentie plannen om zodoende toch hard kwakend als eerste je verhaal te kunnen vertellen. Dat is toch meer van het niveau ‘ruzie om knikkers op het schoolplein’.
Polderen, Ja!
Nederland heeft behoefte aan politici die gericht zijn op consensus – politici die gewoon weer ouderwets willen polderen. Tien jaar lang hebben de Haagse politici geprobeerd het land te bestieren door elkaar waar mogelijk de loef af te steken, weg te honen, uit te lachen, belachelijk te maken en wat dies meer zij. Tien jaar lang is er door politici en journalisten een valse tegenstelling gecreëerd tussen linkse potverteerders en rechtse aso’s. Dagelijks. Steeds opnieuw.
En dan denk ik aan al die miljoenen gewone, gematigde Nederlanders, die een beetje links zijn, of een beetje rechts, of die het eigenlijk allemaal niet zoveel schelen kan als het maar een beetje goed opgelost wordt. Ze zijn tien jaar genegeerd. Voor oninteressant versleten. Voor gek verklaard. Want het is een voetbalwedstrijd, en dan ben je voor de één of voor de ander. Een andere oplossing is er niet.
Los het maar op, kinders
En nu vind ik het eigenlijk wel mooi geweest, met dat kinderachtige gedoe. Ga het maar oplossen, met z’n allen in Den Haag. Probeer er maar uit te komen, en kom niet jammerend bij de kiezer om raad vragen. Het volk heeft in 2010 zijn mening gegeven, en als het volk in 2012 zijn mening zou geven, zou er ongetwijfeld veel veranderen in de samenstelling van de kamer, maar de kern zou hetzelfde zijn: ongeveer de helft stemt ‘links’, en de andere helft stemt ‘rechts’, en het vormen van een coalitie zal heel moeilijk zijn, zo niet onmogelijk.
Laten we onze politici dwingen eruit te komen, en te doen waar we ze voor gekozen hebben: op basis van consensus verstandig beleid uitstippelen. Luisteren naar elkaar. Polderen. Ja, Polderen. Ook gij, Geert. Ook gij. Als Henk en Ingrid je lief zijn. Dan, in 2014, geven wij, de kiezers, ons oordeel wel weer. We zijn toch zeker Italië niet.
