Daan Samson: Pim, Pa en Salora

Mijn vier verdiepingen tellende woonpand staat op nog geen vijfhonderdmeter van het ‘Palazzo di Pietro‘, het giganteske huis van Pim Fortuyn. Steeds wanneer ik mijn zoontje wegbreng naar de roomblanke Montessorischool kom ik er langs. In feite begin ik dus elke werkdag met een blik op dé plek vanuit waar Nederland behoorlijk op z’n kop werd gezet. Regelmatig loop ik even tot aan de poort. Verlekkerd sta ik dan te kijken naar de markante blauwe dakpannen. Maar ook de keurige markiezen en de gouden hekpunten zijn imposant. Het dringt tot mij door dat ik mijn jeugd eigenlijk best in een dergelijke stadsvilla had kunnen doorbrengen. Maar goed, mijn vader was een PvdA’er. Een sociaal-democraat met de bijbehorende ‘gematigde’ levenshouding. Hij mocht dan wel carriëre hebben gemaakt als Haagse topambtenaar, toch moest én zou hij solidair blijven met de mensen in de arbeiderswijken waar hij was opgegroeid.

Mijn jeugd is absoluut niet slecht geweest. Ons gezin woonde in een monumentaal pand aan een schitterende singel. Onophoudelijk waren er gamelan-cursussen en lichtgewicht kampeervakanties. Maar stel je eens voor hoe onze familie erbij had kunnen zitten wanneer mijn pa niet met ‘de gewone man’ had gesympathiseerd. Wanneer hij zich dus niét had ingezet voor het beschermen van bijvoorbeeld de huurprijzen. In dat geval hadden mijn broertje en ik allebei ons eigen ‘Optimist’ zeilbootje kunnen bezitten. En in plaats van ons klaslokaal te hebben moeten delen met kinderen die luisteren naar namen als Koosje, Gemma en Lidewijde hadden wij ons met de kids van The American School in Wassenaar kunnen omringen. Maar nee hoor. Mijn pa vond het nodig om de vooruitzichten te verbeteren van mensen in lagere sociale klassen. Speciaal voor hen vertrok hij elke ochtend vroeg naar Den Haag. Gekleed in eenvoudige C&A kostuums trachtte hij juist die arbeiders te verheffen, die zich met de opkomst van Fortuyn plots massaal tegen hem en ‘zijn’ socialisme keerden. De ‘rooie ambtenaar’ kreeg een dolk in zijn rug.

Zelfstandig de bips afvegen
Maar goed… dit goedgemutste kunststerretje trekt dus wijselijk zijn lessen. Hij blijft nog altijd bereid om het volk te entertainen. De heer en mevrouw Burgermans moeten echter wel leren om helemaal zelfstandig hun bips af te vegen. Als ultra-multitalent zal ik hard mijn best doen om al die ‘gelijke-kansen-potjes’ van de subsidiepausen te negeren. En in ruil daarvoor zou ik graag de vrijheid willen voelen om tomeloos van mijn verworvenheden te genieten.

Vanochtend heb ik zonder enige gêne de vierde flatscreen in mijn woning geïnstalleerd. Het betreft een speciaal voor deze column aangeboden tv/dvd-combinatie van Salora, dé Nederlandse marktleider op het gebied van combi-toestellen. Er hangt nu eindelijk een kijkbuis op elke etage van mijn pand. De eindeloze lijst met producteigenschappen maakt deze Salora 24LED6115CDW nóg begeerlijker dan al mijn andere televisies. Dankzij de USB-ingang kunnen er foto’s, muziek en films worden afgespeeld. Vol trots vertelde de sympathieke Salora-directeur dat dit apparaat dé allerdunste tv/dvd-combinatie ter wereld is. 

Vandaag is het zondag 6 mei. Op mijn borderless Salora televisie ga ik lekker naar de vele terugblikken op het leven van Pim Fortuyn zitten kijken. Volledig gebiologeerd zal ik staren naar zijn Napolitaanse maatpakken en de auto’s met chauffeur. Met een beetje geluk is mij straks tevens een inkijkje in het Palazzo di Pietro gegund.

De foto bovenaan deze column draagt de titel ‘Ter nagedachtenis aan mijn lieve vader’ Daan Samson / 2008 
(Een installatie op het wad van Terschelling / Oerol 2008)