Een festival als Incubate is ook een prima gelegenheid om je label neer te zetten of een nieuwe release aan te koppelen. Louder Than War presenteert dit weekend het eigen label in Extase (samen met Incendairy Magazine, dat de tiende verjaardag viert), op vrijdag was het Jameszoo die zijn eigen ep release kenbaar maakte in Hall Of Fame op hetzelfde moment dat Neon Rainbows in Kafee ‘t Buitenbeentje haar nieuwste splitsingle presenteerde. Dat ik die laatste twee in zijn geheel heb moeten missen, is vooral aan Richard Buckner te danken. Daar heb ik echter geen cent spijt van, daar ik Neon Rainbows pas nog live heb gezien en Jameszoo vast op zeer korte termijn ergens live zal zien en Richard Buckner in Paradox boven zichzelf uitsteeg (zie verslag van vrijdag).
Het voordeel van een splitsingle is echter dat er twee bands op staan, en die tweede band treedt op zaterdagavond op in Kafee ‘t Buitenbeentje: Wolvon. Het Groningse trio valt weliswaar tegelijk met Iceage in Stage01 en had overlap met Tu Fawning, ook in 013. Maar de afstand 013 Kafee ‘t Buitenbeentje is te behappen, zodat ik Wolvon in zijn geheel kan zien en toch nog iets kan mee pikken van de andere twee. En Wolvon maakt dat rennen meer dan waard.
Hoogtepunten
Op hetzelfde podium waar vorig jaar de nationale muziekpers Rats On Rafts ontdekt, speelt Wolvon een bruisende en luide noiserock set die smaakt naar het begin van de jaren ’90. Muzikaal op de grens tussen de posthardcore van bands als Shellac, noiserock Polvo en Sonic Youth en de postrock die zich 20 jaar terug uit die twee ontwikkelde. Een variatie op het – door mij hier al eens bejubelde – geluid van Rodan, Slint en vergelijkbare bands.
Niet het hoogtepunt van de zaterdag, maar een zeer geslaagde drie kwartier als single presentatie. Single die inmiddels thuis zijn eerste rondjes heeft gemaakt, en zeker niet in de schappen mag blijven liggen bij Subroutine Records (het label). Sowieso zou de andere helft (Neon Rainbows) van de single ook wel wat meer aandacht mogen krijgen voor het heerlijke debuut van vorig jaar.
De hoogtepunten volgende echter later. Niet met Yann Tiersen, die mij na een goede twintig minuten behoorlijk begint te vervelen. Niet omdat het slecht is, want dat is het niet. Muzikaal gesproken is het zelfs nabij perfect. De perfectie beroert mij alleen niet. Iets wat wel het geval is bij New Bleeders uit Sint Nikolaas in België. Het kwartet is voor de gelegenheid uitgebreid met een extra zanger en een extra gitarist/toetsenist, ter vervanging van de zanger die op dit moment in Indonesië zit. Maar als de band dit zelf niet zou zeggen, dan was niemand dit opgevallen. Snoei hard walst de posthardcore uit België over Kafee ‘t Buitenbeentje, waar een goede 40 man (afgeladen zaal dus) geheel opgaat in de muur een melodisch lawaai die over hun heen wordt geworpen. In de lijn van Jesus Lizard, Girls Against Boys en Cop Shoot Cop een van de fijnere live verrassingen op het festival.
Mogwai
Niet zo verrassend, maar meer een geanticipeerd hoogtepunt was Mogwai, even later in de Grote Zaal van 013. Een gedroomde afsluiter voor Incubate en wellicht ook een gedroomde zaal voor Mogwai, zeker daar deze afgeladen vol staat. De Schotse band geven op de bühne dan ook alles om die hele zal mee te krijgen in hun postrock. Iets wat, mede dankzij een fantastisch aansluitende lichtshow, naar mate de anderhalf uur vorderen steeds beter lukt. En daarmee wordt de zaterdag voor mij meeslepend afgesloten. De band opererend op het scherpst van de snede, en het publiek geheel open voor de dramatiek van de postrock. Een heerlijke gedachte om mijn bed mee in te duiken. Maar niet voordat ik de 7″ van Neon Rainbows en Wolvon zijn eerste rondje heb gegeven.
