Niet dat ze de koffers al hebben gepakt, maar de gedachte aan emigratie spookt door menig Nederlands hoofd. Want aan een leven onder islam en afgedwongen tolerantie moet je toch echt niet denken.
Sinds ze Soumission van Michel Houellebecq lazen, denken Robert (42) en Natalie (39) aan emigreren. “Zo’n Aboutaleb is nog best okee”, zegt Robert terwijl hij in de ruime vinexwoning van het stel de theekopjes nog eens volschenkt, “maar in Londen, die Siddiq Khan, dat is gewoon een hele enge man. Zo begint het.” In hun slaapstad onder de rook van Rotterdam is het nog fijn wonen, maar Natalie vreest de dag dat hun dochter Liza naar de middelbare moet, in de stad. “Mijn zus heeft twee meiden, wat die te horen krijgen op straat, elke dag weer… En het blijft niet bij sissen en gore taal uitslaan. Ze worden achtervolgd, bespuugd als ze niet reageren, het is gewoon afwachten tot het een keer fout gaat.” Op tafel liggen folders en stapels formulieren; het echtpaar regelt een visum voor Canada. “Ik wil gewoon a la minute weg kunnen hier”, zegt Robert. “We hebben schatten van Marokkaanse buren hoor, hiernaast. Maar we gaan niet zitten afwachten,” voegt Natalie toe.
Ze zijn niet de enigen. Voor veel mensen, met name jongere Nederlanders en gezinnen met kinderen, is emigratie een optie. Het gevoel een vreemde in eigen land te worden, begint ze op te breken. De oude stadswijken werden een no-go area, autochtone Nederlanders trokken daar al in de jaren ’80 van de vorige eeuw weg, toen ze op straat hun buren niet meer konden verstaan. Zo ook Henk (58) en Ingrid (60). Naar Dronten, gingen ze. Een twee-onder-een-kap met tuin “en ja, vroeger mocht je dat niet zeggen, maar ons soort mensen he?” Ingrid bedoelt: Nederlanders. Autochtone Nederlanders. Ze voelden zich de koning te rijk: van een krappe etage in de Amsterdamse Pijp naar een eigen paleis. Maar de Pijp is inmiddels onbetaalbaar hip en Henk en Ingrid hebben vanuit hun twee-onder-een-kap uitzicht op een moskee.
“Ik wil ook weg. De kinderen zijn uit huis. Maarja, waarheen? In Duitsland maken ze er ook een potje van met die gelukzoekers en Amerika, Australië, daar kom je niet in, “ sombert Henk. Ingrid: “En we hebben geen spaargeld. We verloren allebei in de crisis onze baan, nou en op onze leeftijd en met Henk z’n TIA toen, we zijn uitgespeeld. We moeten wel blijven.” Buiten gaat de moskeedeur open, mannen in djellaba blijven voor de deur staan babbelen. “Zij hadden in no time ik weet niet hoe veel miljoen bij elkaar voor die hut”, zegt Ingrid. “Zij wél,” vult Henk aan, “voor hun kan alles. Het is al jaren te veel. Niet leuk meer. Maarja, wie dat zegt is een racist en intolerant en noem het maar.”
In een Gelders Hanzestadje, in een statig, eeuwenoud huis, woont Wim (47). Hij is actief voor D66 in zijn gemeente en noemt de overpeinzingen van Robert, Natalie, Henk en Ingrid ‘overtrokken.’ “Dat gemor! Dat gezanik! Wij zijn een natie van immigranten. Als het éven niet goed gaat, huppetee, hebben de buitenlanders het weer gedaan!” Wim is getrouwd met een man, Alex. Hij is niet bij het gesprek aanwezig. Maar maakt Wim zich geen zorgen over de door moslim-immigratie toegenomen homohaat? “Ben je mal. Er gebeurt ons nooit wat hier. Onze werkster, Fatima, hebben we al jaren, ze is als familie. Ik zeg maar zo: onbekend maakt onbemind. Ga eens bij elkaar op de koffie, praat met elkaar. Of ik in de moskee van Dronten met mijn man naar binnen ga? Nou, nee. Nee, maar de mensen die daar wonen, moeten open staan voor elkaar.” Toch heeft ook Wim een plan B: “We hebben een tweede huis in de Ardeche. Helemaal gerust ben ik er ook weer niet op, er zitten natuurlijk onredelijke types tussen ook met die vluchtelingen enzo. Maar mensen, wat is het probleem? Een huisje op het platteland voor erbij en je zit safe.”
Het huidige klimaat, met aanslagen, afgedwongen tolerantie, oprukkende aanvallen op Nederlandse cultuur en tradities, de steden die alsmaar onveiliger worden voor met name jonge vrouwen en homoseksuelen, de grote instroom van meer en meer moslims en de vrijwel afwezige politieke wil om dit alles enigszins tegen te gaan, het lijkt er op dat de komende jaren steeds meer mensen hun geboorteland zullen verlaten. “Of ik denk dat Soumission werkelijkheid kan worden? Nou, een paar jaar geleden had ik je uitgelachen. Maar zo zeker ben ik daar nu niet meer van,” zegt Natalie.
Ayaan Hirsi Ali, Theo van Gogh en Gregorius Nekschot zijn om een reactie gevraagd, maar wilden niet reageren.
NB, let op, attentie: dit is satire, naar aanleiding van deze merkwaardige productie in de Volkskrant, waarin Marokkanen de schuld voor hun matige reputatie traditiegetrouw buiten zichzelf leggen en uiteraard vol de slachtofferrol in duiken.
‘Satire’ is soms kwetsend, verwarrend en/of smalend en zal dus spoedig verboden worden.
