Het vermoeden bestond al een tijdje, en dat vermoeden werd afgelopen donderdag nog eens bevestigd. Het einde van De Wereld Draait Door is definitief ingeluid. De dagelijkse amusementshow die vier jaar geleden zo succesvol van start is gegaan en door de tijd heen zo veel lof oogstte, heeft zijn gloriejaren nu toch definitief achter zich liggen. Allereerst maar het format. De mix van politiek, media, kunst en cultuur was, en is, origineel. Er is geen ander programma dat zo’n uitgebreid palet aan voorkeuren bedient.
Maar er komt een tijd dat we het wel gehad hebben. Dat we niet meer in de leugen van de duizenden, zogenaamd steengoede maar tot dan toe onbekende, bandjes trappen. Er komt een tijd dat Jan Mulder zichzelf en de gehele show op één plaatst in de ergernissen top vijf, er komt een tijd dat de grappen van Nico Dijkshoorn over Frits Spits hun actualiteit toch echt hebben verloren en er komt een tijd dat Matthijs van Nieuwkerk niet meer een van ‘s lands beste interviewers is maar gewoon een hardop in zichzelf pratende dandy.
Het programma is kwalitatief niet meer zo hoogstaand. Matthijs begint na jarenlang dagelijks een show te presenteren zijn enthousiasme wat te verliezen en dat slaat over op de kijker. Deze heeft het format onderhand wel een beetje gezien en raakt sneller verveeld. Maar voor alles is een oplossing.
Banaliteiten
De redactie heeft gegrepen naar het uiterste redmiddel in tijden van voorspelbaarheid: banaliteiten. Zo werden we onlangs vergast op Bart Chabot die voluit op de tafel lag om in geuren en kleuren uit de doeken te doen hoe hij zijn gesteven lid in de chocola doopte, er was een zanger die aan Remco Campert uitlegde wat squirten is, Ali B. die zijn blote voeten op de tafel legt om een vreemde bobbel te laten zien, er worden platvloerse misbaksels als Whipe-Out en Hole In The Wall tot in den treure besproken, De TV Draait Door hangt van seksueel getinte grappen aan elkaar en het overhemd van Matthijs lijkt elk seizoen een knoopje verder te zijn geopend.
Het meest tenenkrommende is nog wel dat elk bandje of musicalgroepje van enige naam ook leuk wil doen en dat tracht te bereiken door geforceerd spontaan op de tafel te dansen, uiteraard pogend vorige optredens qua uitbundigheid naar de kroon te steken. Waar het publiek de eerste paar keer nog overrompeld was en enthousiast meeging in het feestgedruis, zie je ze nu denken: moet dat?
Marc-Marie
En dan natuurlijk de tafelgast. Opvallend is dat het vooral vrouwen zijn, en Marc-Marie om ook de gevoelige kant erin te brengen. Maar als ik geïnteresseerd ben in de gevoelens van BN’ers kijk ik wel naar RTL Boulevard. Het is dan ook niet verwonderlijk dat er bij de journalistiek gezien grote broer P&W nauwelijks vrouwen aanschuiven. Die zijn, op een paar achtenswaardige uitzonderingen na, namelijk minder diepgaand.
En dat alles kwam donderdag in één harde klap samen. Misschien dat meneer Lakeman, wanneer hij klaar is met de bank van Dirk Scheringa, het programma van Matthijs van Nieuwkerk kan aanklagen. Hopelijk kunnen de miljoenen gedupeerde kijkers dan nog iets van hun verloren avonden terug krijgen.
