Als politicus sta je vaak in het middelpunt van de belangstelling, als spraakmakend politicus kun je naast landelijke belangstelling dan vaak ook nog op internationale belangstelling rekenen. Ben je dan Italiaans politicus en heet je Silvio Berlusconi dan is “spraakmakend” misschien zelfs nog een understatement. Van feesten met mooie vrouwen kijkt menigeen niet meer op, maar ook buiten zijn privéleven wordt de positie van Berlusconi uitgebreid bediscussieerd. In plaats van spraakmakend is “omstreden” misschien zelfs een betere term. En toen kreeg hij een klap in het gezicht…
Geweld tegen politici is niet nieuw, maar een klap met een beeldje met de puntigheid van de dom van Milaan is niet een van de minste die je kunt krijgen. Het interessantste is evenwel niet de klap zelf, maar de herkomst en de gevolgen hiervan.
Berlusconi is zoals gezegd niet de minst omstreden politicus. Extreem-rechts, Maffia, furbo, playboy, talloze woorden worden in een adem met de Italiaanse premier genoemd. Het lijkt haast een wonder dat hij niet eerder van een collega politicus een klap in het gezicht heeft gekregen. Maar zo gaan politici uiteraard niet met elkaar om. En dat blijkt juist nu; live by the sword, die by the sword, wordt gezegd maar de Italiaanse en internationale politiek lijkt welhaast unaniem in het veroordelen van de klap in het gezicht van de mediamagnaat.
Een politicus als Berlusconi is op een vreemde manier toch iemand met wie je verwacht stiekem heel hard te kunnen lachen of een groot feest te vieren. Daarnaast ook iemand van wie je ergens verwachtte dat dat iemand hem vroeger al eens te hard geslagen zou hebben, ergens toen hij nog niet Silvio Berlusconi premier van Italië, mediamagnaat en internationaal belangrijk politicus was. Een onenigheidje ergens in de lokale politiek. Maar politici zo bejegenen dat hoort niet, gelukkig zijn we toch wel zo ver. Berlusconi is het voorgaande inmiddels wél allemaal geworden, in een positie die onwankelbaar lijkt.
De klap kwam dan ook helemaal niet uit politieke hoek, zo blijkt, of lijkt, nu. De dader, Massimo Tartaglia, was een labiele man die een geschiedenis van psychische problemen had. Een noemer als “terroristische aanslag” was voor een harde klap in het gezicht wel erg veel eer, maar de klap is zo wel van het laatste beetje lading ontdaan. Uiteraard maakt dit weinig uit voor hoe verschillende kanalen dit nieuws dan toch wensen te brengen, maar dat is natuurlijk een ander verhaal.
De vragen zijn voor niemand, aan welke zijde van het politiek spectrum dan ook, nog of zo’n klap kan en of hij hem verdiend had. De vraag is op welke manier een klap dan wel kan. Moreel en praktisch gezien is er op deze enkele vraag waarschijnlijk nog maar één antwoord; alleen een zware politieke klap kan Berlusconi nog écht gezichtsverlies doen lijden.
CC-Foto: Ricardo Stuckert/Agência Brasil
