Alle blikken van de wereld zijn momenteel gericht op Kopenhagen. Alle blikken? Nee; dat valt eigenlijk een beetje tegen, of mee, als je de “klimaatcritici” moet geloven. Hoe dan ook lijkt de klimaatconferentie niet de aandacht te krijgen die het volgens de initiatiefnemers verdient. Hierbij gaat het dan met name om de soort aandacht. Want waar men misschien zou verwachten dat vooral de regeringen in de wereld hier met de grootst mogelijke macht samen bezig zijn een klimaatverdrag op te zetten lijkt de conferentie vooral te zuchten onder veel maar gefragmenteerde andere belangstelling.
Het moest dan ook de meest transparante conferentie ooit worden. Of deze conferentie nu echt heel transparant is, is de vraag, maar feit blijft dat weblogs, twitter en allerhande kanalen via internet rapporteren over wat er zich nu in Kopenhagen afspeelt. Waar regeringsleiders het eerst nog niet eens eens konden worden over wanneer er nu precies op topniveau met elkaar gepraat moest worden, leken veel burgers het er op internet in ieder geval over eens dát er wel veel besloten moest gaan worden.
Hier had men natuurlijk buiten het politieke spel gerekend. Daarnaast bevindt zich in de klimaatlobby altijd een groepje nogal vrije radicalen die nieuws over een conferentie zelf meestal aardig weten te doen verstommen met nieuws over relletjes en ongeregeldheden bij anders vredige demonstraties. De relatief nog rustig verlopend lijkende transparante conferentie dreigt zo vooral tot de best verslagen serie flauwe relletjes en massa-arrestaties in de wereldgeschiedenis te verworden. Een klimaatdiscussie lijkt sowieso ondergeschikt aan het geopolitieke spel, de ene groep landen loopt weg om de andere duidelijk te maken dat men er nu wel toe doet en ondertussen wordt er vooral maar veel geroepen dat er toch wel écht een akkoord moet komen.
Een cynicus zou bij aanvang al geroepen hebben dat politieke spelletjes de overhand gaan voeren in een conferentie die zo publiek moet verlopen. Maar toch blijven politici zich er zelf nog steeds over verbazen, een verbazing die uiteraard ook zijn plaats heeft in het politieke theater. Bij de laatste akte waar men nu aan toe lijkt te komen is het nieuws vooral dat president Obama oproept tot het komen tot een besluit. Aangezien je zou zeggen dat men vooral onderling hoort te werken aan zo’n akkoord is zo’n uitspraak misschien een halfslachtig excuus voor het krijgen van de Nobelprijs voor de Vrede. Zonder publiek wordt een vredesduif immers zelfs mét medaille niet erkend.
Of er gesproken kan worden over klimaatcrisis of –hoax maakt weinig meer uit. Er wordt gesproken van een transparante, open conferentie en vooral over het komen tot akkoorden. In de praktijk lijkt het er echter steeds meer dat een echt akkoord altijd op een ander tijdstip komt. Qua vlieguren was iedereen misschien beter af geweest met de door het publiek allang vergeten achterkamertjes en een leuke persconferentie bij het bereiken van een akkoord, hoewel deze doorlopende persconferentie het natuurlijk wel goed doet in reeksen van 140 tekens.
Afbeelding beschikbaar in publiek domein, door: “theblitz1”
