Menig Nederlander zal gebaald hebben toen na twee dagen winterweer de sneeuwval en vorst niet lang genoeg aanhielden om thuis te kunnen blijven voor kerst. Eerste kerstdag naar zijn ouders, de tweede naar de hare. Of andersom, want hoe hadden we dat vorig jaar ookalweer gedaan? Twee dagen waarin boven kwestieuze beenhammen, exploderende fondueketels of sinds de vorige keer niet afdoende gereinigde gourmetsets latente familiespanningen naar een hoogtepunt worden gedreven. Aan het eind van de avond moeder in tranen, vader die stampend om het huis probeert zijn zelfbeheersing terug te vinden en de kinderen die terug naar hun studiekot drie uur in een overvolle maar stationaire trein mogen staan terwijl die de skyline van Beilen vervuilt.
Kerst is een feest waar mensen pas naar gaan terugverlangen als het niet meer kan zoals het vroeger was. En net zoals met andere vormen van pijn is het dan moeilijk je te herinneren hoe erg het was. Maar de statistieken spreken voor zich: in de week voor kerst halen winkeliers driekwart miljard meer op dan normaal. Gedeeltelijk wordt dat geïnvesteerd in drank, maar spijtig genoeg ook in verzamel-CD’s waarop Wham! concurreert met Mariah Carey om de titel van meest tenenkrommende muziekproductie (een strijd die Wham! overigens met afstand wint, maar dat terzijde). Maar ook voor echtscheidingsadvocaten en psychologen is de periode onmiddellijk na kerst een toptijd. Dronkemanspraat mag dan eerlijk zijn, maar binnen een relatie is eerlijkheid uiteraard funest. Bovendien worden werk- en andere relaties permanent verknald nadat een kerst- of nieuwjaarsreceptie ontaardt in gegraai in het kopieerhok, feilloos op camera met flitslicht vastgelegd door die ene collega die ook altijd al het laatste zakje Cup-a-Soup neemt en geen nieuwe teruglegt.
Vanuit al die overwegingen zou het geen slecht idee zijn als het KNMI en de ANWB in hun overwegingen bij het afkondigen van een weeralarm meenemen dat ze door slechts een kleine verlenging het leed van miljoenen Nederlanders kunnen verkleinen. Op eerste kerstdag gewoon thuis, op de bank met een glas Aldi-Glühwein kijkend naar films met Tom Hanks die je in de bioscoop ook niet wilde zien. Geen wanhopig ellebogenwerk bij de Albert Heijn om de allerlaatste reerug te bemachtigen of twee tientjes neertellen voor een eend die tijdens zijn leven al niet echt kon meekomen. Gewoon de sleur, het leven van alledag zonder zijn en haar familie. Ik verheug me er nu al op.
Volgend jaar misschien.
