Donderdagavond 31 december. Met een lichte oliebollen- en champagnewalm in de mond om vijf voor twaalf de voordeur uit. In de linkerhand een lege wijnfles, in de rechterhand een beschaafd en legaal aangeschaft siervuurwerkpakket. In de mondhoek een smeulende sigaar. Grijnzen naar de buurjongetjes van rechts, die net oud genoeg zijn voor sterretjes en dat tig keer spannender vinden dan jouw veel te dure sierspul. Licht jaloers naar links kijken, naar de vuurwerkverkoper van twee deuren verder die de duurste en mooiste pijlen voor zichzelf bewaard heeft.
Een beetje prullen met de fles, die zich nog net in de bevroren middenberm laat ingraven. De eerste pijl er in, lont naar buiten buigen en net als de sigaar voor ontbranding wil zorgen, duiken er twee eenstrepers met verplichte nieuwjaarsdienst op. Met een blaasapparaat. Geen P’tje voor Pijlen, maar een promillage waar je net niet meer mee achter het stuur mag. Dat was ook niet het plan, maar voor de gelegenheid is de wet een beetje opgerekt: boven de 0,2 mag je heus nog wel roken (mits er geen terrasverwarming voor aan hoeft), maar die sigaar mag dus niet in de buurt van een lont komen. Aldus GroenLinks. Eén van de heren babyvet pakt alvast zijn bonnenboekje, de ander merkt fijntjes op dat de rest van de champagne, op het stoepje naast de voordeur, ook liever niet buiten op straat genuttigd dient te worden.
Prachtwijken
Vorig jaar probeerde GroenLinks vuurwerk nog helemaal in de ban te doen, maar aangezien het gehoon dat daarop volgde nog steeds weerklinkt in de strijkers en zelfgemaakte bommen die al weken door ‘s lands prachtwijken galmen, gooien de zelfverklaarde planeet- en mensheidredders het maar eens op een andere boeg. De dader is ditmaal drank, en degene die tijdens de oudejaarsconference de champagne alvast opentrekt is een Grote Boef. Drank zorgt voor een kort lontje, zo is de redenering van GL’ers Arno Bonte (Rotterdam) en David Rietveld (Den Haag). Want wie een glas of drie champagne achter de kiezen heeft, weet volgens de heren van voor al niet meer dat-ie van achter leeft. Kent geen verantwoordelijkheid meer. Gaat geheid over de schreef. En dat geeft ongelukken. Want mensen kennen geen eigen verantwoordelijkheid meer, denkt GroenLinks.
Een vuurwerkbob is wat ze daarom willen. Iemand die zichzelf lijdzaam broodnuchter door Jan-Jaap van der Wal heen worstelt, omdat de dappere taak van het Afsteken van het Vuurwerk op hem wacht. Er is om geloot, eerder op de avond tijdens het gourmetten, wie de bob moest zijn. Pech gehad, de sigaren zijn voor het kortste strootje. En daarmee de cola.
Lanceerplatform
Een kleine 100 miljoen euro aan vuurwerk gaat er ieder jaar de lucht in. Nuchter, of met een paar bescheiden drankjes achter de kiezen: in 99,9% van de gevallen gaat het goed (toegegeven, eigen schatting). Omdat mensen weten waar ze mee bezig zijn. Omdat ze legaal vuurwerk hebben aangeschaft. Omdat spelen met vuur gevaarlijk is, zoals er van jongs af aan al is ingewreven. De dure pijlen en Romeinse kaarsen zijn er om het nieuwe jaar te verwelkomen, om een gure decembernacht wat kleur te geven, om gezamenlijk het nieuwe jaar in te luiden. Niet om schade mee aan te richten. Soms, heel soms valt er wel eens een fles om en schiet er een pijl horizontaal door de straat, wat meestal met een sisser afloopt. Met een hand voor de mond geslagen wordt er voorzichtig om gegrinnikt. Voordat de volgende pijl in de fles gaat, wordt het glazen lanceerplatform nog even wat dieper in het zand gedrukt. Voor de zekerheid. En als alle pijlen op zijn, dan pas kan het echte zuipen beginnen.
GroenLinks moet SIRE en Stichting Consument en Veiligheid gewoon haar goede werk laten doen. De campagnes beide stichtingen hebben sinds 1993 voor een gestage maar duidelijke daling in het aantal vuurwerkslachtoffers gezorgd. Slachtoffers die sowieso voornamelijk onder bommenbouwers en jonge stunters vielen en vallen. Laat SIRE zich daar op richten zodat wij, brave burgers, onze eigen verantwoordelijkheid kunnen blijven nemen met oud en nieuw. Een knallend uiteinde gewenst!
Bart Nijman heeft zijn ‘vuurwerkjaren’ al ver achter zich liggen en wordt tegenwoordig niet meer warm of koud van Romeinse kaarsen of Chinese rollen. Het steeds chronischer wordende ontzeggen van de eigen verantwoordelijk van burgers door zogenaamde wereldverbeterende politci is hem echter een vuurpijl in het oog.
