Reizen is helemaal je-van-het. Of je nu net klaar bent met je middelbare school, je hbo-opleiding, je bachelor of je master, of als je relatie net uit is, of je kat dood, zo’n beetje alle jonge mensen pakken in ieder geval eens hun boeltje bij elkaar om voor korte of lange tijd uit een rugzak te leven. Backpacken heet dat. Backpackers – mensen die aan backpacken doen – komen in alle soorten en maten. Hoewel het natuurlijk ieder jongmens gegund is zichzelf te ontdekken aan een parelwit strand, zouden de meeste backpackers beter af zijn als ze gewoon thuis bleven.
Het type backpacker is afhankelijk van een factoren zoals leeftijd, geslacht, land van herkomst en duur van de reis. Amerikanen reizen kort, Europeanen (inclusief Australiërs en Kiwi´s) lang. Van Aziaten weet ik het niet want die spreken geen Engels. Afrika komt weer eens het meest beroerd af: Afrikaanse jongelingen backpacken niet. Daarnaast is het type backpacker afhankelijk van de locatie die hij of zij bezoekt. De regio en het land bepalen het type reis, maar de backpacker kan ook van aard veranderen als de omgeving verandert. In de steden zie je de meer cultuurgeïnteresseerden, aan het strand de feesters.
Sociaal Pedagogische Hulpverlening
Nederlandse meisjes die klaar zijn met Sociaal Pedagogische Hulpverlening reizen met zijn tweeën vier maanden door Zuid-Amerika. Heeft het meisje sociologie gestudeerd, dan reist ze alleen en doet ze vrijwilligerswerk in Peru. Engelse jongens die hun bachelor marketing hebben gehaald, zitten zes maanden op een strand in Zuidoost-Azië. Als zo’n jongen vijf jaar ouder is, bekijkt hij drie weken tempels in Jordanië. Australiërs die thuis niet kunnen aarden, werken als leraar Engels of duikinstructeur in Midden-Amerika en blijven zo zeven jaar weg. Hetzelfde soort jongmens van Noordamerikaanse afkomst gaat bij het peace corps om in Kenia, Zimbabwe of Madagaskar uit te leggen hoe je duurzaam met het milieu omgaat.
Babyboomers
Reizen is onontkoombaar. Net als een interesse in lekker eten en mooie films, hoort het bij de sociaal-culturele ontwikkeling van jong-volwassenen in Westerse wereld. Omdat het jong-volwassenen aan fondsen ontbreekt en omdat ze graag zo lang mogelijk weg willen blijven, zijn de populairste landen de landen die minder ontwikkeld en dus goedkoop zijn. De backpackersscene is daarmee pervers. Niet omdat de Westerse jeugd zich vergrijpt aan minderjarige locals (dat gebeurt wel maar wordt toch meer door babyboomers gedaan), maar omdat de Westerse jeugd vaak niet weet wat ze met al die prikkels, vrijheid en tijd aan moet. De perversie zit in de kloof tussen de backpackers die zichzelf elke dag dronken drinken maar tegelijk over iedere stuiver zeuren tegen de lokale bevolking die met man en macht probeert het hoofd boven water te houden.
Reizen is een verplichting geworden, of de moderne jongeling nu wil of niet. Veel backpackers willen helemaal niet. Backpacken is afzien. Lang in de bus, slapen op een dorm met minimaal zes andere snurkers en iedere dag opnieuw bedenken hoe je de dag doorkomt. Daarnaast wordt zoveel vrijheid eentonig. Veel backpackers zijn compleet verveeld. De verveelde backpacker brengt weken op dezelfde plek door, drinkend, lezend of internettend. Om het thuisfront niets te laten merken, sleept hij zich toch maar naar dat vestingsstadje. ‘Wat ga je doen?’ ‘Foto’s maken.’ De rest van de dag heeft de backpacker dan ook weer wat te doen: het bijwerken van Facebook of Waarbenjijnu-‘blog’.
De kandidaat-reiziger is beter af wanneer hij thuis bedenkt waarnaar hij op zoek is. Feesten en film kijken is veel comfortabeler in Amsterdam dan op Koh Phangan. De hele dag voor de televisie of achter de twitters hangen gaat ook thuis met een uitkering. En jezelf vinden doe je beter met een roman of een mindfulnesszelfhulpgroep.
Dr. Linda Duits schreef dit stuk vanuit een internetcafé in Colombia waar ze al ruim vijf weken *kuch* ‘etnografisch veldwerk’ doet naar reizen en jeugdcultuur.
CC-Foto: Roger McLasus.
