Nu was de twaalfde maand er al niet een om over naar huis te schrijven, december 2009 gaat definitief de jaarboeken in als de Maand van de Dode Muzikanten. Drie helden van formaat, verdwenen in het niets: Jack Rose (5 december), Vic Chesnutt (25 december) en Rowland S. Howard (30 december). Voordeel: het sterven van een muzikant is toch altijd een mooi moment om diens levenswandel en muziek weer eens onder de loep te nemen, of juist te leren kennen.
Jack Rose
Tijd voor wat muzikaal onderricht. Jack Rose, de meest ondergrondse van het trio, stond vooral bekend om zijn freak-folk en bijdrage aan het cultverzamelalbum Golden Apples of The Sun. Hij werkte daarnaast met Pelt, Six Organs of Admittance en bracht platen uit als Dr. Ragtime. Rose laat veel krakerige, folk en blues pareltjes na, zeer genietbaar op de veranda in de zon met een bolletje opium achter de kiezen. Dit gitaarwonder stierf aan een plotselinge hartaanval, 38-jaar oud.
Vic Chesnutt
Ongetwijfeld de meest tragische van het stel. Chesnutt raakte op zijn achttiende betrokken bij een auto-ongeluk waardoor hij de rest van zijn leven in een rolstoel moest slijten. Het weerhield hem er niet van platen uit te brengen met eigenzinnige Americana-folk, prachtige breekbare liedjes en sombere overpeinzingen op gitaar. Zijn laatste cd, At the Cut, verscheen in oktober. Een akelige voorbode is zijn geflirt met de dood, in het nummer Flirted with you all my life. Alhoewel, eigenlijk gaan zo goed als al zijn nummers over de dood. Op kerstavond besloot hij dan ook een overdosis benzodiazepinen te nemen. Hij overleed een dag later in het ziekenhuis. Hij werd 45 jaar.
Rowland S. Howard
Samen met Nick Cave oprichter van de befaamde (post)punkband The Birtday Party. Ruige drinkeboer en als naargeestige doomrocker met band Crime and the City Solution, te zien in Der Himmel über Berlin van Wim Wenders. Altijd tegen elke vorm van compromis en vercommercialisering geweest. Kapitein van ondergrondse gitaarfeedback. Verloor de strijd tegen leverkanker op z’n 50’ste.
Alhoewel alles wankelt en uiteindelijk niets bestendig is komt de dood van een geliefd artiest toch altijd rauw op je dak vallen. Wie de muziek goed kent, kent een deel van de persoonlijkheid en diens bekommernissen. En daarmee voelt het toch alsof je een verre, maar goede vriend verliest.
Nota Bene: Speciale niet-vermelding: Ramses Shaffy (1 december). Reden: heeft al genoegd aandacht gekregen en maakte muziek van twijfelachtige kwaliteit.
