Er zijn landen die altijd het kind van de rekening zijn. Polen is zo’n land; door de eeuwen heen gemangeld door Rusland van de ene en Duitsland van de andere kant. Afghanistan is ook zo’n land, in nog veel ergere mate. Mongolen, Chinezen, Turken, Indiërs, Perzen en Russen hebben er hun heerschappij willen vestigen en hun stempel nagelaten. Afghanistan werd beschouwd als een braakliggend trapveldje waarop iedereen zijn agressie kon uitvechten.
Anno nu wordt het land bewoond door negen bevolkingsgroepen, onderverdeeld in honderden clans met even zoveel krijgsheren. Opium was altijd veruit het grootste exportproduct, zelfs nu nog maakt de drug 38% uit van het bruto nationaal product van het straatarme land. Ondanks de systematische plantageverwoestingen door de ISAF militairen en de omscholingsprogramma’s naar saffraan en tarwe.
Paard van Troje
In dat land meende de megalomane George W. Bush in 2001 ook zijn gram te moeten halen. Hij had aanwijzingen dat de Saoediër Bin Laden zich in Afghanistan verschool en ging er vanuit dat hij enkele weken later trots tegen het Amerikaanse volk zou kunnen zeggen: ‘We’ve got him.’ Het liep anders. Amerika, en de wereld die achter Bush aan liep, verzandde in een uitzichtloos Vietnam-scenario. Precies zoals het de Russen vergaan was tussen 1979 en 1987. Toen was het Afghaanse paard van Troje gevuld met opium en heroine en droop het Sovjetleger uiteindelijk compleet verslaafd af. Nu anno 2010 steeds meer tekenen erop wijzen dat definitief uitroeien van de Taliban en Al Qaida een illusie blijft, is ‘bijdragen tot stabilisering’ ineens het doekje voor het bloeden. Stabilisering van een land met negen volkeren, honderden clans en even zoveel krijgsheren. Van dat land, waar we de boeren van hun inkomsten beroofd hebben en waar we onze westerse normen en waarden opdringen, zullen we in Amerikaans tempo wel even een modelmaatschappij maken. We hebben niets geleerd sinds we met kralen en spiegeltjes en zendelingen de wereld afstroopten.
Voor het eerst ben ik het daarom met Wouter Bos eens. Kappen! Weg uit dat land. Laat ze het binnen hun eigen cultuur en tempo zelf uitzoeken. Ja, zelfs als dat betekent dat de sharia weer ingevoerd wordt en vrouwen terug naar af moeten. Als de Afghaanse bevolking de Taliban kwijt wil, zal zij die zelf moeten bevechten. Van binnenuit zal het verzet moeten groeien, evenals dat gebeurde in Oost-Duitsland en daarna in de Sovjet-Unie. Alleen dan is er sprake van een breed gedragen ‘regime change’. De wereld is minder maakbaar dan we denken. Godzijdank.
