Het was een stralende lentedag in mei 2012 toen ik, op zoek naar (bij voorkeur een christelijk) meisje om zoals gewoonlijk in klaar te komen, bij het half ingestorte “metrostation” Vijzelgracht een cameraploeg van Wakker PowNed Nederland (WPN) zag staan. De verslaggever, een druk doende blonde jongen met een enorm dik hoofd, lepelde zijn felroze microfoon tussen zijn mond en de mond van een hysterisch uitziende mevrouw. Ik sloop richting het geinige tafereeltje om te weten te komen welke mevrouw er nu weer werd gesloopt door die tendentieuze en nodeloos kwetsende journalistiek van de commerciële zender WPN.
De hysterische mevrouw bleek Rowena Tiggers te heten en ze schreeuwde tegen de blonde jongen met het enorm dikke hoofd dat hij ‘niet moest denken dat vrijheid van meningsuiting ook gelijk maar betekende dat je alles kunt zeggen of schrijven wat je wilt’ en dat als Rowena Tiggers ‘de naam Rowena Tiggers terugvindt in Google’ ze dan zeker ‘een ton schadevergoeding zou gaan eisen want dat is hét merk Rowena Tiggers zeker waard!’. De blonde jongen (hij droeg een opvallend felgekleurde en voor de tijd van het jaar erg warme spencer) giechelde en vroeg aan de hysterische Rowena Tiggers of ze wellicht een spindoctor had. Rowena Tiggers viel stil en hield vervolgens zeven punt achtentwintig minuten haar mond.
Geert Dales
Terwijl Rowena Tiggers (niet vindbaar in Google) dom naar de blonde verslaggever staarde, staarde ik dom naar de puinhopen van achthonderd jaar PvdA in de hoofdstad. De zevenenzeventig dure monumentale panden die waren ingestort na het illegaal hervatten van de boorwerkzaamheden onder de Vijzelgracht in 2009 zagen er uit als volledig vernietigde panden die ingestort zijn na illegale ondergrondse boorwerkzaamheden. Het deels ingestorte ‘metrostation’ Vijzelgracht was niets meer dan een soort betonnen fort. Het was door de inwonende junks en daklozen gebarricadeerd met golfplaten, stoelen en vuilnis en bovenop het betonnen gedeelte dat uit de voormalige bouwpout rees hing de stalen kooi met daarin het skelet van Geert Dales. Die was in 2009 door een woedende menigte bakfietsrijders, zeiljackdragers en andere mensen die werkzaam zijn in de creatieve sector gelynched en levend in de kooi gestopt om te creperen nadat hij in een uitzending van het televisieprogramma Buitenhof hardop voor de camera had gezegd dat er ‘niets aan de hand is met de Noord/Zuid-lijn’ en dat hij ‘zich niet verantwoordelijk voelde voor het instorten van monumentale panden’.
Het ‘metrostation’ Vijzelgracht werd in die tijd ook wel het Tjeerd Herrema-plantsoen genoemd. Het standbeeld van Tjeerd Herrema, die na zijn vrijwillige aftreden als wethouder door premier Bos tot persona non grata werd verklaard, stond na zijn plaatsing in 2010 toch zeker vijf dagen fier op zijn sokkel. Daarna werd het verwijderd door gemotoriseerde bontkraagcappuchonbrigades om het om te smelten tot grafkransen waar vervolgens mee werd gevoetbald in de nieuwe gesubsidieerde no go area Slotervaart.
Job Cohen Achterhuis
Nadat mij duidelijk werd dat Rowena Tiggers echt heel lang dom uit haar ogen kon staren, vervolgde ik mijn weg, op zoek naar het dagelijkse (christelijke) meisje om (eventueel huilend) in klaar te komen. Ik besloot naar het Job Cohen Achterhuis te gaan om achter de draaikast te kijken of er nog leuke joodse meisjes met lief neusje waren maar het Job Cohen Achterhuis bleek gesloten. Verzetslieden van Een Ander Joods Geluid onder leiding van Harry ‘als dit in Propria Cures zou staan dan had Het Gesprek wel meer dan zes kijkers gehad’ de Winter hadden de kastanjeboom op de binnenplaats voor de zeventiende keer omgehakt. Voor de achttiende keer waren De Enige Echte Vrinden van Anne nu bezig met het stutten van het stuk brandhout en dat leverde gevaar op voor zowel bezoekers als onderduikers, vertelde de mevrouw die ook wel bekend stond als Chava Fosforgranaat.
Teleurgesteld droop ik af om mijn heil te zoeken op voorheen De Dam, wat na het overrijden van een complete Montessori-klas door een betonwagenchauffeur die de klas ‘echt niet had gezien’ in zijn dooie hoek, op de schop was gegaan om te worden verherbouwd tot Anna Enquist-plein (het Damrak was toch al ‘enkele millimeters’ verzakt dus dat ging in één moeite door). Er was daar nu een bouwput met daarin de resten van Het Paleis en de Europub, inclusief zeshonderd kaalgeschoren bezopen Engelse toeristen. En er stond een ijscokarretje.
Ik kocht een ijsje bij het karretje (twee bolletjes pistache), lapte zeventien euro vijftig, en besloot het eerste meisje dat ik tegenkwam te vragen of ze zin had in neuken.
Neuken
Het eerste het beste meisje dat langskwam was klein, lekker en had mooi rood haar. Ik vroeg haar of ze wilde neuken. Ze zei: ‘Graag! Maar momenteel ben ik egocentrisch bezig met mijn carrière en daar moet iedereen voor wijken. Normaal gesproken neuk ik iedereen en dat voor nog geen tien euro, mijn beroep is namelijk goedkope hoer, maar helaas: ik heb een baan als supercommerciele hoer in Israël aangeboden gekregen dus ik moet het vliegtuig halen’.
‘Zullen we anders mailen’ vroeg ik haar nog maar ze heeft in al die tijd één keer gemaild om te vertellen dat ze enorm succesvol was en dat ze echt met iedereen neukte.
Ella Vogelaar
Het volgende meisje sloeg ik over. Ze leek verdacht veel op een miniversie van Ella Vogelaar en ik zag al voor me hoe zij haar neukavontuurtjes door een vriendje liet optekenen in een dagboek. Bovendien droeg ze duidelijk zichtbaar een La Perla-beha en dat is van die dure snobistische zooi waar een beetje vrouw niet mee gezien wil worden.
Uiteindelijk heb ik daar uren gestaan met mijn kleffe pistachebolletjes en ben ik uit arren moede maar meegegaan met een corpsmeisje.
Nee, klaarkomen zat er die dag niet meer in…
Dit artikel verscheen eerder in Propria Cures het oudste studentenblad van Nederland.
