‘1 op de 100 baby’s sterft kort voor, tijdens of na de geboorte’. Jaja, het leven in de favela’s van Rio is hard. Zo gaat dat in Oost-Moldavië. Ze weten niet beter, op het platteland van Uttar Pradesh. Helaas is dit een statistisch feitje uit Nederland: 1% van de bevallingen eindigt met de dood van de baby, een sterftecijfer waarmee Nederland beneden het gemiddelde van de EU-landen scoort.
De oorzaak daarvan is niet helemaal duidelijk, maar zoals deze Zembla-documentaire laat zien is de ‘natuurlijke’ bevallingscultuur in Nederland in combinatie met de zeer beperkte aanwezigheid van medisch specialisten buiten kantooruren niet bevorderlijk voor gezonde, veilige bevallingen.
Dus, wat gaan we hieraan doen? Alle techniek en zorg die ons ter beschikking staan optimaal benutten? We vullen onze kiezen niet meer met kwikhoudend amalgaam, we plakken geen bloedzuigers meer op ons lijf ter aderlating als we ziek zijn, dus stellen we kwetsbare baby’s niet bloot aan achterhaalde en zelfs onwetenschappelijke praktijken. Toch?
Unassisted Childbirth
Toch wel. Veel Nederlandse vrouwen verzetten zich juist tegen medisch ingrijpen. ‘De natuur haar gang laten gaan.’ ‘Bevallen is geen ziekte.’ ‘Beval op eigen kracht en intuïtie.’ Decadente prietpraat, lekker terug naar je oervrouw in de veilige wetenschap dat het ziekenhuis dichtbij is mocht het toch wat tegenvallen met die intuïtie. Een extremistische uitwas van het intuïtieve denken is Eugenie van Ruitenbeek. Op haar weblog slingert ze het ene na het andere wanstaltige ‘advies’ de wereld in aangaande Unassisted Childbirth (UC). Ja, dat is precies wat u denkt dat het is: zonder enige professionele assistentie bevallen.
‘Bevallen is zalig’
Het gaat te ver om hier uitgebreid in te gaan op de hysterische kluwen van bangmakerij, verdachtmakingen aan het adres van de (medische) wetenschap, gezweef en aperte nonsens waar deze website uit bestaat, maar enkele pareltjes wil ik u toch niet onthouden: zo is bevallen, dames let u even op, ZALIG. ‘Bevallen is net als een zalige vrijpartij waarbij vagina en baarmoeder zich lui en glimlachend openen.’
U vond het iets minder zalig allemaal, die urenlange weeën, het kinderhoofd dat zich een weg baande door uw intieme delen, het knippen in die zoals hiervoor beschreven geteisterde intieme delen? U ging niet gezellig lui en glimlachend open? Eigen schuld. U bent zo dom geweest om ten prooi te vallen aan De Hypnose, in het denkraam van Eugenie van Ruitenbeek een duivelse collectieve angstwaan, opgezet door ziekenhuizen, gynaecologen en ‘Big Pharma‘. Want zoals gebruikelijk in het alternatieve circuit is de farmaceutische industrie de wortel van alle kwaad, de grote domhouder van alle makke schapen. Alle makke schapen? Neen, niet Eugenie, de dappere Held van het Verhaal.
Paranoïde wangedrag
Is het verontrustende gereutel aangaande zelfgebreid bevallen en het daarmee in levensgevaar brengen van wilsonbekwame baby’s al niet bepaald af te doen als het paranoïde wangedrag van een enkeling, van Ruitenbeek meent ook anderen te moeten attaqueren bij hun levensreddende werkzaamheden. Niet gehinderd door enige kennis van zaken vindt Eugenie het nodig om een medewerkster van de stichting KinderenKankervrij (KiKa) lastig te vallen met haar bevindingen omtrent chemotherapie bij kinderen. De mailwisseling is hier te vinden. Eugenie van Ruitenbeek stelt zich aanmatigend, arrogant en agressief op, en meent zich hiermee te profileren als ‘bezorgd’ en ‘bewust’. Een misselijkmakende vertoning dus, over de ruggen van vrouwen, hun baby’s en zelfs professionals die het bodemloze leed dat kinderkanker heet proberen te bestrijden.
Want Eugenie ís helemaal niet bewust. Of kritisch. Of bezorgd. Eugenie van Ruitenbeek weet zich niet zo goed raad met Eugenie van Ruitenbeek. ‘Een stukje zingeving’, noemt de alternatief angehauchte medemens dat geloof ik. Dus dook Eugenie in de oermoeder-cultus, en reduceerde zichzelf, kennelijk bij ontstentenis van andere kwaliteiten, tot louter baarmoederdraagster annex geboortekanaal. Maar dat was nog niet genoeg, want je kan een modus vivendi hebben gevonden voor je eigen onvermogen, ook geldingsdrang is Eugenie niet vreemd. Dus ging ze zich beroepen op een zelfverzonnen status aparte: zij en een select groepje medestanders waren wakker geworden, hadden een Kracht en Kennis aangeboord waar de meute doof en blind voor was. ‘Een gezonde vrouw met een gezonde zwangerschap is heel, heel dichtbij iets dat zo kostbaar is, zo bijzonder, zo waardevol, zo mysterieus, zo ontzettend vrouw is maar de meeste vrouwen gooien dit zomaar weg, laten het zomaar los, keren het zomaar de rug toe zonder er aandacht aan te schenken, zonder het te zien, zonder enig idee wat ze doen.’
Cassandracomplex
Zo niet onze Eugenie. Heldhaftig trekt zij ten strijde, de Doña Quichot van haar eigen baarmoeder, het grote (maar helaas louter intuïtieve) Weten als wapen tegen de windmolens van de medische wetenschap. Want het gaat niet om moeders, bevallingen, baby’s of kanker, het gaat om Eugenie. Haar weapon of choice had net zo goed het complotdenken omtrent chemtrails of 9/11 kunnen zijn. Of een extremistisch religieus standpunt. Alles waarin Eugenie van Ruitenbeek haar Cassandracomplex kan uitleven had voldaan, lekker leunen in haar rol van martelaar met het grote Gelijk aan haar zijde, en niemand die haar gelooft. En dat terwijl ze zo bezorgd en bewust is.
Waar je om vredige zweethutbezoekers en aardstraalgelovers eens kan gniffelen en ze verder in hun waan kan laten, moeten mensen zoals Eugenie van Ruitenbeek te vuur en te zwaard bestreden worden. Het eigen ego oppoetsen door in te spelen op de onzekerheden van andere mensen is verwerpelijk, het verdachtmaken van medische professionals is potsierlijk maar het spelen met de levens van kinderen en ze noodzakelijke medische zorg onthouden is crimineel. 1 op de 100 baby’s sterft kort voor, tijdens of na de geboorte. Bijna 1 op de 4 kinderen met kanker gaat dood. En de zelfimportante Eugenies van deze wereld lopen de mensen die dat trachten te voorkomen flink voor de voeten met hun theorietjes.
