In de studio bij ons vanavond meneer P. Puk, woonachtig in het rustieke plaatsje Neevendaal. Meneer Puk, goedenavond.
“Goedenavond. Ik praat wat raar maar dat komt door dat slangetje in mijn mond…”
Geen probleem. Meneer Puk vertelt u eens, wat is er gebeurd?
“Onlangs fietste ik op zaterdagavond van mijn werk naar huis toen ik bij een tunneltje van mijn fiets werd getrokken. Vier jongens, waarvan drie met een getinte huidskleur, sloegen en trapten in op mijn gezicht en eisten geld. Nadat ik ze mijn geld, telefoon, horloge en zelfs kleding had gegeven, bewerkten ze me met traangas, staken ze een mes in mijn long en lieten me bewusteloos achter op een spoorlijn. Ik werd wakker op de intensive care.”
Dat is een schokkend verhaal. U zult nu wel woest zijn op deze daders?
“Nee hoor, ik ben GroenLinks-lid en ik geloof niet in onveiligheid. Wat mij gebeurde is gewoon een incidentje. Ik vind het erg jammer dat de media er zoveel aandacht aan besteden. En ik denk ook dat het mijn eigen schuld is, ik had gewoon niet daar op dat moment moeten fietsen en had ook gelijk mijn portemonnee kunnen afgeven. Mijn gedrag kwam natuurlijk best respectloos over.”
Dit meent u toch niet? U bent ernstig mishandeld en u geeft uzelf de schuld?
“Luister meneer: de jongens die dit op hun geweten hebben, zijn in wezen heel erg lief. Maar omdat wij met z’n allen niets anders doen dan deze lieve, exotische, mooie bevolkingsgroep stigmatiseren, voelen deze jongens zich in een hoek gedrukt. Ook ik had best eerder oog kunnen hebben voor de sociaal-economische omstandigheden waarin deze jongens opgroeien. Ook ik had veel meer kunnen bijdragen aan een cultuur van verdraagzaamheid waarin deze jongens wel volledig hadden kunnen meedoen en waarin ze niet het gevoel hadden gekregen dat ze met de rug tegen de muur staan. U moet weten dat een culturele kloof voor deze men…”
Ja, stop maar. Wat wilt u nu eigenlijk?
“Ten eerste wil ik dat de camera’s in Neevendaal verdwijnen. Met die dingen is het allemaal begonnen. Als we geen camera’s hadden geplaatst in het horecagebied dan waren die jongens niet naar de randen van de stad verdreven. Ten tweede moeten we veel minder repressief optreden want dat wakkert alleen maar de agressie aan en ten derde moet er veel minder politie op straat komen. Meer blauw op straat, dat is alleen maar symptoombestrijding van onderbuikgevoelens. We moeten met echte oplossingen komen, zoals meer windmolens, beter openbaar vervoer en vooral moeten we ervoor zorgen dat dit soort van incidentjes niet langer meer in de media verschijnen. Dat vergroot zaken nodeloos uit. Het beste is het als we dit soort zaken gewoon helemaal niet meer noemen in de media. We moeten nu eens positief en progressief te werk gaan en gewoon lief zijn voor elkaar. Relativeren moeten we!”
Goed, bedankt voor dit gesprek en bedankt voor uw komst naar de studio, ondanks uw conditie. Dit interview zal zo dadelijk worden uitgezonden.
“Nou dat heb ik liever niet, dat zorgt maar weer voor tweespalt en…”
Yeah right. Thank God for internet!
