‘Ne me quitte pas’ … dat zei Guy Verhofstadt toen ik hem op vrijdag 26 maart jl. informeerde over mijn kandidaatstelling voor de Tweede Kamerverkiezingen. De afgelopen zes jaar flitsten in een paar seconden aan me voorbij. Enigszins ‘bleu’ arriveerde ik in Brussel na de Europese verkiezingen in juni 2004. Groot, overweldigend, 700+ collega’s met veelal indrukwekkende cv’s afkomstig uit (toen nog) 25 EU-lidstaten. Een smeltkroes van culturen, achtergronden en ervaringen.
De eerste paar maanden keek ik de kat uit de boom, observeerde ik en leerde ik. Eenmaal zeker van mijn zaak stortte ik me vol overgave op mijn parlementaire werkzaamheden en meer. Met als meest recente hoogtepunt: de afwijzing van het akkoord dat eind november 2009 werd gesloten tussen de EU en de VS inzake de doorgifte van bankgegevens van Europeanen.
Critici
Ruimte om te observeren en te leren zal er in aanloop naar de Tweede Kamerverkiezingen nauwelijks zijn. Dat is les één van de afgelopen week. Als nieuwkomer en de nummer 4 op de VVD advieslijst stond ik ineens volop in de spotlights. De lijst zou op dinsdag 30 maart om 15.00 uur rustig bekend worden gemaakt maar was voortijdig gelekt. Maandagavond laat, ik had nota bene eerder die avond definitief ‘ja’ gezegd, zag ik tot mijn verbazing een bericht op teletekst: ‘VVD haalt Europarlementariër Hennis-Plasschaert naar Den Haag’.
De telefoon stond onmiddellijk roodgloeiend en mijn inbox ontplofte. Eindeloos veel leuke reacties maar uiteraard ook direct veel critici. Met recht een vuurdoop. Niks mis mee. Dit dwingt me om me in rap tempo de nationale dossiers eigen te maken. Natuurlijk heb ik ook vanuit Brussel de nationale politiek (voor zover mogelijk) nauwgezet gevolgd maar dat betekent niet dat ik ineens expert ben op alle beleidsterreinen. Dit wordt nu echter (en overduidelijk) wel van me verwacht. Ik verslind dus inmiddels zo’n beetje alle informatie die voor handen is. Verder heb ik in een paar dagen tijd een olifantenhuid ontwikkeld voor alle types die een mening hebben over ‘blond’.
Euforie
Feit is dat mijn verhuizing naar Den Haag eigenlijk pas zo’n twee weken geleden een serieus onderwerp werd. De partijtop liet het bommetje ontploffen tijdens een telefoongesprek. Ik zat toen in Athene voor een gesprek met de Griekse minister van Justitie. Doel van mijn bezoek was het bewerkstelligen van de transfer van een Nederlander die daar al bijna 4 jaar vast zit. Na een jaar van frustraties, kastje-naar-de-muur-toestanden en een bezoek aan de gevangenis van Patras (afgelopen zomer) was ik vastbesloten om de Griekse minister nu persoonlijk om tekst en uitleg te vragen. En zo geschiedde. De verrassing was groot toen de minister de transfer naar Nederland ter plekke goedkeurde.
Het moment van euforie was desalniettemin kort. Ik moest de partijtop immers uitsluitsel geven en juist het behaalde resultaat in Athene maakte me duidelijk dat er ook nog zoveel uitdagingen op Europees niveau zijn. Nu ben ik sowieso niet erg sterk in afscheid nemen maar dit afscheid, zo voelde ik, zou me zwaar vallen.
Moeilijke opgave
Vandaag, eerste Paasdag, begint de verhuizing naar Den Haag pas echt te ‘landen’. De beslissing is onomkeerbaar en ik ga er 100% voor. Het worden historische verkiezingen. Nederland staat voor een moeilijke opgave. En ik ben ervan overtuigd dat de VVD solide en sterk genoeg is om in deze een belangrijke rol te vervullen. We komen van ver. Het vertrouwen van de kiezer gaat te paard en komt te voet. Dat is duidelijk. Ik ga mijn uiterste best doen. Met hart, ziel en zaligheid! Op naar 9 juni 2010.
