Nederland barst uit z’n dijken van het muzikale talent. Of het nou populaire (en mede daarom veel bekritiseerde) poprockbands als Moke of Bløf zijn, hip-hop in je moerstaal van The Opposites, fijne indiebandjes als Moss en The Black Atlantic of een rijzende (wereld)ster als Caro Emerald: de polder heeft het allemaal. Wat de polder ook heeft, is een uitermate knullige manier om er mee om te gaan, hetgeen vakkundig in beeld gebracht wordt in de televisieuitzending van de 3FM Awards, gepresenteerd door semi tv-talent Giel Beelen en radiocollega Sander Lantinga, die in levenden lijve nog het meest doet denken aan een morsige bouwvakker. Muzikale middelmaat regeert, met dank aan uitbundige airplay op 3FM.
Lantinga – een prototype van iemand met een hoofd voor de radio – is op 3FM vaak al slecht te pruimen vanwegwe zijn infantiele grappen, maar op de kijkbuis valt hij pas echt door de mand. Geen timing, niet grappig en onprofessioneel. Beelen, doorgaans toch vlotgebekt, kan de presentatie in zijn eentje ook niet dragen. Alle andere 3FM-jocks vallen overigens net zo hard door de mand. Knullige non-interviewtjes, flauwe geintjes (“Is het een vliegtuig? Nee, ik denk dat het Guus Meeuw-is”), een pop van Nicolette Kluijver, Batman en Robin-pakken, werkelijk niets lukt. Een generale repetitie was verstandig geweest en misschien hadden ze de grappen ook door professionals moeten laten schrijven. Tenslotte missen zowat alle optredens vuur. Zelfs Caro Emerald, live doorgaans zeer opzwepend, klinkt mat.
Arbeidsvitaminen
3FM was ooit een redelijk geslaagd alternatief station dat liefde voor muziek liet regeren bij monde van kundige presentatoren als Jan-Douwe Kroeske en Arbeidsvitaminen-legende Wim Rigter. Momenteel zijn alleen Gerard Ekdom en Eric Corton in potentie waardige vaandeldragers, maar eerstgenoemde laat zich te veel meeslepen in het matige grappen-niveau dat de zender in zijn greep houdt en Corton mag alleen in de late uurtjes zijn ding doen. De rest bezit allemaal een vlotte babbel en ziet er gemiddeld genomen best verkoopbaar uit, maar is qua muzikale opvoeding duidelijk nooit van de gebaande paden van de popmuziek afgeweken.
Het gevolg? De 3FM Awards zijn de nieuwe TMF Awards. Uitgebluste formule Kane wint de Award voor beste single (No Surrender – terwijl de frissere en vele malen originelere Caro Emerald ook genomineerd was) en Anouk ‘ik wil wel beroemd worden in Amerika maar ik ben niet origineel genoeg’ Teeuwe wordt door het plakkaat voor Beste Zangeres én voor Beste Album te winnen voor de 3FM Awards wat Marco Borsato (uiteraard ook aanwezig) voor de TMF Awards was: Vaste Jaarlijkse Winnaar. Net als vorig jaar is ze er niet om de prijzen in ontvangst te nemen (want net bevallen), ze stuurde haar nieuwste toyboy. Opvallend genoeg zijn de weinige terechte winnaars Colin ‘Kyteman’ Benders (Beste Live-Act – is in India) en Waylon (Beste Nieuwkomer – mocht niet door de vulkaanas vliegen vanuit Engeland) er beiden niet om hun prijzen in ontvanst te nemen.
Middle of the road
Het is begrijpelijk dat een door de luisteraars van een middle of the road, semi-commercieel popstation gekozen lijst winnaars niet uitblinkt in originaliteit of muzikale vernieuwing, maar in combinatie met een met gillende bakvissen gevulde Gashouder in Amsterdam, slechte regie en waardeloze presentatie legt 3FM de eigen tekortkomingen er wel heel dik bovenop. Uitgedroogde kers op de ingezakte taart? Kane wint ook de award voor Beste Band. I rest my case en sluit me aan bij de zanger van Go Back To The Zoo, die de vraag ‘Hoe beleef je deze avond?’ beantwoordde met een welgemeend: “Ik probeer gewoon zo veel mogelijk te drinken.”
