‘Dode ongeboren kinderen’ waren het volgens Bert Dorenbos, en in ieder geval was er veel aandacht besteed aan de details van de kleine plastic wezentjes die vandaag op het Plein in Den Haag lagen. Zoveel zelfs dat je de individuele vingertjes en teentjes kon tellen van iets dat een foetus van 10 weken moet voorstellen. Misschien nét niet helemaal kloppend, maar waarschijnlijk zijn het atheïstische kniesoren die daarop letten.
Bert, of eigenlijk een heel stel jonge mensen, was druk in de weer om in ieder geval een aardig deel van Het Plein in de Hofstad vol te leggen met nepfoetussen. Tussen deze foetussen speelden de kinderen van deze christengemeenschap, die de roze poppetjes eerder als een soort Playmobil leken te zien. Rondhuppelende meisjes boden iedereen die ook maar even stil bleef staan een aandenken aan in de vorm van, inderdaad, een kleine nepfoetus. Waarschijnlijk was het in de brievenbus stoppen geen enorm succes en moesten de dingen nu toch écht weg uit de schuur. Het friet bakken piepers jassen moest al maanden in de gewone keuken plaatsvinden.
Verder bleef het vrij rustig op het zonovergoten Plein. De terrasjes raakten iets voller, de mensen keken, de mensen lachten even, en keken elkaar aan. Misschien precies wat Dorenbos wilde, misschien ook niet. Immers, de ‘30.000 moorden per jaar’ roepen om wraak als we de ‘Schreeuw om Leven’-website mochten geloven. Wraak blijkt dan misschien toch weer lastig op zo’n heerlijke lentedag. Ook voor God.
‘Baas in eigen buik!’ werd er toen plotseling van achteren geroepen. Daar kwam een Bommoeder, of eigenlijk dus geen moeder. Snel kreeg ze versterking van een tweetal anderen. De leuzen leken niet zo goed ingestudeerd als de verhalen van de aanwezige Christenmoeders, die zich gretig lieten interviewen terwijl hun kinderen rondliepen met wat poppetjes. De kinderen waren ook direct het onderwerp van de Godwin die de bommoeders Dorenbos naar het hoofd gooiden: “Hitler ging ook met kinderen op de foto.” Een zwaktebod. Een toch vrij liberaal thema dat in een breed politiek spectrum een plaats heeft in ‘internationale solidariteit’ plaatsen lijkt ver gezocht. En dat was dan het enige protest tegen de levensschreeuw.
Misschien kleurt het het geheel ook wel mooi. Maar het echte protest tegen de christelijke groepering was misschien wel de rest van de aanwezigen. Ze stonden erbij, maakten wat foto’s, maakten een praatje en zagen Dorenbos en zijn beweging veelal voor wat ze zijn: een vreemde curiositeit die weinig weerklank in de rest van de samenleving lijkt te vinden.
De nepfoetussen zijn van een fijne kwaliteit en zullen een prima sleutelhanger kunnen vormen.
Foto’s: Janou Petit
