Rutger Castricum. Beter bekend als Rutger. De querulant van de moderne media, die met zijn clubje van internetcritici Hilversum wel even op zijn kop zal zetten. Die andere Blonde God van het Rechtse, Verdrukte Geluid met een missie, namelijk om de stem van Henk en Ingrid eindelijk eens te laten schallen door de muffe incestachterkamertjes van Hilversum. Rutger lijdt aan grootheidswaan. Met niets meer dan een roze plofkapmicrofoon, een grote bek en al even zo grote onderkin als toonbeeld van superieure decadentie, biedt hij de gefrustreerde rechtse internetters woorden van valse hoop. De hoop dat zij niet langer naar de linkse propaganda van DWDD hoeven te luisteren, maar dat rechts straks met puberomroep Powned serieus mee zal tellen.
Demonstratief
Wat een illusie. Ik stel het me zo voor: Rutger komt rond een uur of 11 ’s ochtends de redactie van Geen Stijl op. Niet eerder natuurlijk, want hij is nog imagomatig brak van de avond ervoor, en moest nog van het huis van zijn scharrel op de bakfiets naar zijn eigen huis om een kek overhemd aan te doen en zijn haar te föhnen. Met een hippe Starbucksbeker vol Latte Macchiato Lemon Sparkle Italian Roast schuift hij op de redactie aan, beentjes op tafel, en checkt de Dumpert-toppers van die dag.
Na de nodige faceplants, epic pownages en ROFLOL cats is het tijd om wat smalltalk te voeren met de bevallige collegae van de marketingafdeling. Vervolgens bekijkt hij de voorpagina van Spits en lacht nog even om een foto van Mariëtte Hamer – haar zal hij nooit doen. Met lood in de schoenen wendt hij zich ten slotte tot Marck Burema, die hem iets vertelt over politiek en de puinhopen van de PvdA. Na een demonstratieve geeuw sjokt hij met zijn cameraman de redactie af en gaat op weg om weer een geinig filmpje te maken, met in de broekzak van zijn hippe jeans een door de redactie geschreven post-it met de vragen die hij stellen moet.
Gemakzuchtig
Rutger is het toonbeeld van een generatie die oprecht gelooft dat een gemakzuchtige mening ook een waardevolle mening is. Het ligt louter aan de politici dat Henk en Ingrid niet gehoord worden, maar aan hun beperkte wereldbeeld zal het wel niet liggen. Immers: politici zijn zakkenvullers, Francisco van Jole moet deaud en global warming is een hoax. En oh ja, jammer dat Pim er niet meer is.
Rutger schreeuwt, klaagt, beledigt, is verongelijkt en ziet lompheid als ultieme verworvenheid van de vrijheid van meningsuiting. Maar bovenal is Rutger een marionet van de Geen Stijl-redacteuren. Politiek zal hem worst wezen, hij wil alleen de twee vraagjes stellen die hij van de redactie ingefluisterd heeft gekregen. Op een weloverwogen antwoord zit hij niet te wachten, want door een chronisch gebrek aan feitenkennis is hij niet in staat tegenspraak te bieden. Nee, geef hem dan maar een politicus die weigert te antwoorden. Dan veert hij op en beginnen zijn ogen licht satanisch te fonkelen. Gedreven door het enorme onrecht dat hem is aangedaan rent hij als een Willibrord Frequin achter de bewuste hooggeplaatste aan om gans het volk te tonen dat politici, en dan met name de linkse, inderdaad allemaal leugenaars en charlatans zijn.
Puberaal
In de ogen van Rutger hebben journalisten louter rechten. Joviaal zijn met Rutger is de absolute norm, en cameraschuwheid is een doodzonde. Wie geen zin heeft om op internet te komen is dubbel genaaid, want staat er toch op, bovendien afgeschilderd als saaie lul dan wel linkse babyboomer. Rutger verafschuwt de grachtengordel, maar ziet er uit als een overjarige, rosé-drinkende corpsbal. Felix Rottenberg is de Goebbels van de PvdA, maar Geen Stijl mag zich wel schaamteloos profileren als spreekbuis van de PVV. Papieren media zijn dode bomen-media, maar voor geld wil Rutger wel wekelijks een meninkje fabriceren in Nieuwe Revu. Hard schreeuwen tegen Duitsers is leuk, vrouwen zijn louter fapvoer en puberale grappen maken is een absolute kunst. Subsidieloze kunst uiteraard, want subsidies zijn een linkse hobby, tenzij het om de subsidie voor omroep Powned gaat.
Rutger heerst in zijn kleine universum van middelbare scholieren met een internetaansluiting tijdens een tussenuur, en verveelde loonslaven die Telegraaf.nl al hebben gecheckt. Paus Rutger regeert, als was hij de plaatsvervanger van de redactiegoden. En zoals gebruikelijk is voor ongelovigen geen plaats, die worden door de valse paus volgens goede traditie meedogenloos geofferd op het altaar des internets.
