Vanmiddag is er de huldiging voor de nummer twee van het WK. Niet zomaar een huldiging, maar een grote intocht, compleet met rondvaart door de grachten, de Toppers en een vol Museumplein zal het zijn. Dat wordt een bizar schouwspel. Een huldiging is voor winnaars, niet voor verliezers.
Natuurlijk is het heel knap wat de Oranjespelers hebben bereikt. Maar in de sport, en zeker in het voetbal, tellen alleen de winnaars. Op de Olympische Spelen is een tweede plek nog iets waard, op het WK voetbal niet. De spelers van het Nederlands elftal zijn de ultieme verliezers van afgelopen zondag. Het is ook niet voor te stellen dat die spelers dat zelf willen. Die zijn chagrijning, hebben de pest erin, willen naar vrouw en kinderen en hebben helemaal genoeg van elkaar na zeven weken vriendjes spelen. Dan zouden ze dus opeens gezellig moeten zwaaien en juichen naar de mensen rond de Amsterdamse grachten?
De spelers weten heus wel dat heel Nederland op z’n kop stond, dat doet het namelijk iedere twee jaar. Met uitzondering van Van Bronckhorst en Ooijer, die er zelf bij waren, heeft heel het Nederlands Elftal in bijvoorbeeld 1998 lopen juichen voor de TV of op straat. Er is tegenwoordig iets als ‘het internet’, wat betekent dat die voetballers ook gewoon op telegraaf.nl de gevoelens van het volk kunnen lezen. Ze weten dat heel Nederland wilde dat ze wonnen.
Waarschijnlijk zijn het SBS, de NOS en anderen die geld kunnen verdienen aan het feestje die hebben bepaald dat het door moet gaan. Met kulsmoesjes als ‘collectieve rouwverwerking’ en ‘de jongens wilden het zelf’. Dat wil niemand, door 600.000 mensen én de Gebroeders Ko binnengehaald worden als de verliezers van het jaar. Het ware beter als iedereen gewoon thuis verder ging met uithuilen.
Huub Bellemakers huilt zelf nog steeds een beetje om de verloren finale en gunt de jongens van Bert van Marwijk hetzelfde. Foto: Marjolijn Kamphuis
