Stel: je bent begin dertig, hebt een flitsende carrière en auto van de zaak onder je kont. Thuis – en dat is inmiddels geen tochtige studentenkamer meer, maar een heuse koopwoning – wachten een vriend(in) en misschien zelfs wel 1,5 kind en een golden retriever. Kort samengevat: je bent volwassen. Maar één weekend per jaar is alles anders. Want dan verkast geheel veryupt NL naar de polder om een paar dagen zijn tienertijd te herbeleven. Welkom op Lowlands, kinderspeelplaats voor volwassenen in ontkenning.
Binnen een recordtijd van 10 dagen was de achttiende editie van Lowlands dit jaar uitverkocht. Geen geringe prestatie, zeker als je bedenkt dat er toen nog nauwelijks optredende artiesten bekend waren. Daarmee wordt de trend van de afgelopen edities voortgezet: kon je vroeger in augustus nog op de valreep beslissen een weekendje te gaan festivallen, tegenwoordig is een tripje Lowlands een lang van te voren geplande missie.
Vrijgezellenfeest zonder huwelijk
Nou is het voor de gemiddelde dertigplusser ideaal een half jaar van te voren een kaartje aan te schaffen. Er moet immers een oppas worden geregeld voor hond en kinderen. Ook de thuisblijvende partner dient geestelijk te worden voorbereid. Want die mag niet mee; een weekendje Lowlands is namelijk een soort vrijgezellenfeest, maar dan zonder huwelijk. De vaak minder ver vooruitdenkende jongeren vissen daardoor achter het net. Al had een aantal van hen dit jaar mazzel: toen bleek dat de weersvoorspelling ongunstig was, besloten veel overjarige Lowlandsgangers hun kaartje te verkopen. Dus gingen de felbegeerde tickets ineens voor de helft van de prijs van de hand.
Gevolg van de kaartjeshype: de Lowlandspopulatie is rap aan het vergrijzen. Was de gemiddelde leeftijd een paar edities terug nog 24, inmiddels is die 27 jaar. Als die trend in het komende decennium doorzet, staan er straks voornamelijk begin veertigers in de Alpha en Bravo te hossen. Op zich geen probleem – ook mensen van middelbare leeftijd hebben recht op een feestje – maar het heeft ook iets triests; al die ‘oudere jongeren’ die een paar dagen per jaar tieners komen spelen.
Lekker gek
Veel van deze mensen zou je in hun ‘natuurlijke habitat’ niet herkennen. Dan dragen ze een (mantel)pak, gaan op tijd naar bed en verkiezen een goed restaurant boven een patatje van de snackbar op de hoek. Op Lowlands is die lifestyle ineens sneu. Dan moet je een T-shirt aan, bij voorkeur voorzien van quasi-snedige tekst. Daarnaast dien je je gedurende het festival vanzelfsprekend alleen maar met bier en junkfood te voeden. Bovendien – en dat is misschien wel het belangrijkste punt – mag je beslist niet naar bed. Slapen is namelijk voor sukkels.
Op het festivalterrein liggen alle oudere jongeren vervolgens de hele dag blasé op hun plastic picknickkleed naar muziek te luisteren. Sommigen halen het terrein niet eens: die blijven liever op de camping om daar een spelletje ‘naakt-Twister’ te spelen, de voorbij lopende campinggenoten cijfers te geven voor hun uiterlijk, met waterballonnen te gooien, op hun vuvuzela te blazen of keihard Happy Hardcore – extreem fout en dus leuk – over het veld te laten schallen. Want op Lowlands kan ALLES. En dus doen we en masse lekker gek.
Leeftijdsloos is een ilussie
Om bij thuiskomst de rekening gepresenteerd te krijgen. Want zo’n middelbaar lijf is toch niet opgewassen tegen het rock & roll bestaan. En op het werk heeft men er doorgaans geen boodschap aan het feit dat Jasper een kater heeft of Marieke na drie nachten doorhalen nauwelijks meer op haar benen kan staan. Toch doet het gros van hen volgend jaar vermoedelijk weer exact hetzelfde. Terwijl er helemaal niets mis is met dertig plus zijn. Het wordt pas triest als je denkt de wereld wijs te kunnen maken dat je in werkelijkheid zo oud bent als je je voelt. Dat is een illusie. Je bent zo oud als je bent.
Dit is de eerste aflevering in een drieluik over Lowlands 2010, waar DeJaap-redacteuren Rianne Meijer, Levi Boitelle en Bart Nijman hebben rondgelopen en waar ze ieder hun eigen visie op hebben.
