Het was me het weekje weer wel. Fossielen en mastodonten van CDA-huize hadden hun rollators en scootmobiels uit de berging gehaald en warmden zich in het schelle licht van de media-spotlights. De een kwam wat beter uit zijn woorden dan de ander, maar een kniesoor die daar op lette. Het was gewoon een weekje Goud van Oud met al deze voormalige CDA-coryfeeën, en eenieder met het hart op de juiste plaats gunde deze krasse knarren hun momentjes van aandacht wel.
Dat al die geërodeerde foei!-salvo’s uiteindelijk toch tot een lachwekkende poppenkast-vertoning leidden was enerzijds uitermate vermakelijk, maar anderzijds een schrijnende en treurige vertoning. Wat zijn wij in hemelsnaam, om in gepaste CDA-terminologie te zeggen, voor een land aan het worden als de politieke leiders al wekenlang de knusse beslotenheid van de achterkamertjes koesteren, radio-, tv én twitterstilte afkondigen en elkaar desondanks op kinderlijke wijze elkaar de speeltjes proberen af te pakken?
Satanisch
De een, Rutte, zegt niks, en daar valt misschien nog het meeste voor te zeggen, al rijzen er steeds meer vraagtekens over de hardheid van de VVD-kernwaarden Vrijheid en Democratie. Het voornemen tot samenwerking met een partij die juist die kernwaarden niet zo nauw neemt zorgt toch op zijn minst voor opgetrokken wenkbrauwen. Maar Rutte doet zijn ding, wil graag de hervorming van Nederland leiden, en dat er dan wat principes overboord moeten, dat is dan maar van later zorg.
De tweede, Wilders, gaat ondanks de twitterstilte gewoon door met zijn inmiddels traditionele roeptoeterij, en weet daarmee heel effectief nog wat extra gaten te schieten in de al zo gehavende progressieve verdedigingslinies van het CDA. Maar verder doet ook de geblondeerde afgod van wakker Nederland er het zwijgen toe, en ziet met een satanische grijns het gekonkel binnen het CDA aan.
Papierprop
En dan was er Ab Klink. Een CDA-minister die niet schroomde om de zorg in ons land eens lekker door elkaar te schudden en het in die hoedanigheid niet zo belangrijk vond aan christelijke normen en waarden te doen. Die Ab Klink had dus al een tijdje meegedaan aan de achterkamertjestaferelen, en had misschien zelfs al wel eerder gehoord wat die Wilders nou eigenlijk voor iemand was. Gezien Ab’s CV als Zorgminister zou dat prima bij elkaar moeten passen, temeer daar Wilders best veel opheeft met de VOC-mentaliteit die ooit door Ab’s grote vrind Jan-Peter zo heldhaftig en welluidend is bezongen. Maar zelfs met christelijke normen en waarden zijn de wonderen de wereld nog niet uit, en zowaar bleek Ab Klink in staat tot het formuleren van gewetensbezwaren in een mooie en integer lijkende brief van maar liefst vijf kantjes. En zowaar leek de gewetensbezwaarde Ab daarmee definitief de deur naar het vervolg van de onderhandeling dicht te smijten.
Ware het niet dat die zojuist ingegroeide ruggengraat uit niet meer dan die vijf mooi klinkende A4-tjes bleek te bestaan. Wat strenge jezuïtische woorden van Maxime Verhagen en een boze blik van partijvoorzitter Bleker bleken al voldoende om de papieren ruggengraat van Klink op te frommelen en als papierpropje in de prullenbak te werpen.
Gouden tijden
Er wachten ons dus nog veel meer interessante tijden, de borrelnootjesfabrikanten gaan gouden tijden tegemoet met talloze spectaculaire Kamerdebatten in het nabije verschiet. En het mirakel van de CDA-er met een ruggengraat bleek dus toch maar een fabeltje. Zoals de normen en waardenbijbel van het CDA al sinds mensenheugenis de Fabeltjeskrant is.
