Laten we het eens niet over dieptepunten hebben. Want gezeik is er al genoeg in de wereld. We gaan het over leuke dingen hebben. Want hoewel Rotterdam met tien tegen nul verloor in Eindhoven en de degradatiezone zo langzamerhand akelig dichtbij komt is er nog genoeg te lachen. De talenten staan op het veld. Ze moeten gewoon even doorbreken. Bij Feyenoord zijn het nog geen Jongens van de Wit. Mannen met VOC-mentaliteit. Van die kerels die liever sterven dan verliezen.
In de jaren zestig en zeventig had Feyenoord een keiharde verdediging. Theo De Tank Laseroms en IJzeren Rinus Israel vormden het hart. Echte mannen. Die spraken voor de wedstrijd even met Johan Cruijff. Die mocht best goed voetballen, zolang hij dat maar op zijn eigen helft deed. Anders zou hij boven zijn enkels geamputeerd worden. Ook andere tegenstanders hadden ontzag voor die twee. Er werd gezegd dat vluchten uit de DDR makkelijker was dan het ontkomen aan de dadendrang van Laseroms en Israel.
Het was Feyenoord dat tegen Ajax voetbalde toen Piet Keizer de sterren van de hemel speelde. Willem van Hanegem waardeerde dat niet en schopte zijn vriend het ziekenhuis in. Een dag later kwam Willem keurig op ziekenbezoek en werd er gelachen om het incident.
De wedstrijd van Feyenoord tegen Barcelona midden jaren zeventig in de eigen Kuip is legendarisch. Willem van Hanegem trof daar op het middenveld Johan Neeskens. De grootste middenvelders van die tijd. De mannen legden een surplus aan techniek en overzicht op de mat. En af en toe een doodschop. Omdat het moest. Pure oerkracht en onverzettelijkheid.
Jaren eerder deelde Van Hanegem aan Neeskens een elleboogstoot uit. Die laatste brak zijn kaak. Een dag later stond De Kromme aan het ziekbed. Met een zakje pindarotsjes, omdat zoiets makkelijk kauwt. De heren hadden dikke pret. Beelden van Van Hanegem die zich voor een blessure liet behandelen zijn zeldzaam. Hij deelde uit. Hij heerste.
John de Wolf, Henk Fräser, Paul Bosvelt en Ulrich van Gobbel liggen in Rotterdam nog verser in het geheugen. Anekdotes genoeg. Over mannen die desnoods tot de dood streden. Verliezen kon gebeuren, maar dan wel met acht keer geel en twee keer rood.
Terug naar deze tijd. Feyenoord speelt met een veredeld jeugdelftal. Tijdens het incident van Eindhoven stonden er zeven spelers in het veld die jonger dan twintig waren. En jeugd is wispelturig. De ene dag is dit leuk, en de andere dag dat. Dat uit zich in de wedstrijd als ze vooral hun eigen partij spelen. De harde hand van een volwassene en een aai over de bol zijn noodzaak tijdens de opvoeding. Niet alleen in het dagelijkse leven. Ook op het veld.
Dat is het enige wat eraan ontbreekt. Die spelers van Feyenoord zijn net zo heldhaftig als hun voorgangers. Ze zijn te vroeg voor de leeuwen geworpen. Geen tijd om op te groeien. Talent is er genoeg. Wanhoop is dan ook niet nodig in Rotterdam. Paniek ook niet. Want met ploegen als Excelsior, Willem II, VVV en Vitesse in de eredivisie is een ding zeker. Feyenoord degradeert niet. Om met Van Hanegem te spreken: met dit materiaal en enkele versterkingen is Feyenoord over drie jaar kampioen.
